|
 |
|
Herkesin başına gelebilir
"Bizler de sizin gibi normal insanlarız. Yürüyebiliyoruz, konuşabiliyoruz. Hepimiz aynıyız. Kucaklamakla, öpmekle, el sıkmakla AIDS bulaşmaz."
Nkosi Johnson, 2000 Temmuz'unda Güney Afrika'nın Durban Kenti'nde düzenlenen Dünya 13'üncü AIDS Konferansı'nda yaptığı konuşmada böyle diyordu. Ve 2 bini aşkın delegenin tümü ama tümü hıçkırıklara boğuluyordu.
O tarihte 11 yaşındaydı. Ülkesindeki AIDS hastası binlerce, onbinlerce çocuktan sadece biriydi. (Kara Kıta'da hastalığın ne kadar yayıldığını anlatabilmek için bir rakam verelim O konferansın yapıldığı 2000 yılının verilerine göre, dünyada HIV virüsü taşıyan 1.4 milyon çocuğun yüzde 80'i Afrika'da yaşıyor.) Nkosi'ye virüs daha ana rahmindeyken geçmiş, hastalığı 3 yaşında ortaya çıkmıştı. Ailesi -kabilesinde dışlanmaktan çekindiği için- onu terk etmişti. Kendini AIDS'lilerin haklarını savunmaya adamış bir beyaz kadın, Gail Johnson tarafından evlat edinilmişti.
Nkosi 7 yaşına basınca, koruyucu annesi onu başkent Johannesbourg'un Melville semtindeki bir okula kaydettirmişti. Ve kıyamet kopmuştu. Sadece sınıfındaki değil, okuldaki tüm çocukların velileri "Yavrularımızın bir AIDS'liyle birlikte olmasını istemiyoruz" diye ayaklanmışlardı. Konu sonunda adalete intikal etmiş ve Gail Johnson hukuk mücadelesini kazanarak Nkosi'nin okula girmesini sağlamıştı.
AIDS Kongresi'nde tarihi konuşmasını yaptığı sırada, dördüncü sınıfı da son derece yüksek notlarla geçmenin sevincini yaşıyordu.
İnsanlık sınavı kolay değil
Nkosi o konuşmasıyla AIDS hastalığına karşı mücadelenin simgesi, bayrağı haline geldi. 2002 yılında "Dünya Çocukları Ödülü" ve "Evrensel Dostlar Ödülü" ona verildi.
Okulda tek arkadaşı olmuştu Eric Nicholls. O da bir beyazdı. Tanıştıkları anı şöyle anlatmıştı "Nkosi okulun avlusunda bir köşede tek başına duruyordu. Hiç kimse onunla oynamaya cesaret edemiyordu. O kadar küçük, o kadar zayıftı ki, içimden bastırılamaz bir acıma duygusu yükseldi. Ben de korkuyordum ama gidip yanına konuştum. O andan itibaren çok iyi iki arkadaş olduk..."
"Evrensel Dostlar Ödülü"nü İsveç Kraliçesi Silvia'nın elinden Nkosi adına Eric aldı. Çünkü Nkosi, 1 Haziran 2001 tarihinde yaşam savaşını yitirmişti. Son sözleri, "Çocuklar dünyaya ölmek için gelmemeli" olmuştu.
Bu hüzünlü öyküyü, İzmir'de kan nakliyle geçen HIV virüsü kurbanı minik Y.'nin çevresinde kopan fırtına nedeniyle anlattık.
Y. ile aynı sınıfta, hatta aynı binada olmasını istemedikleri için çocuklarını okuldan almaya kalkan velilerin...
"Çocuğumun risk altında okumasını istemiyorum" diyen annelerin...
"Bu hastalık konusunda hiçbir sağlık kurumu bize 'risk yoktur' diyemez. Çocuklarımız böylesine tehlikeli bir hastalığın tehdidi altında okuyamaz" diye celallenen babaların...
Ve iki ara bir derede kalan kamuoyunun...
Vicdanlarıyla yüzleşmelerine umarız biraz olsun katkıda bulunur.
O çığlığı unutmayın
Y. olayından çıkarılması gereken çok önemli dersler de var. Türkiye çağımızın bu en büyük felaketiyle ilk kez 1985'te, yani 18 yıl önce tanışmasına, bugün hasta sayısı 1600'ü aşmasına rağmen (derdini gizleyenler hariç!), toplumda AIDS hiçbir zaman ciddiye alınmadı. Hep "Başka toplumların derdi", hatta "Ayıp hastalık" olarak algılandı. Oysa AIDS olaylarının en az yüzde 20'sinde HIV virüsü kan nakliyle geçiyor. Tıpkı kadersiz Y.'de olduğu gibi. Her an herkesin başına gelebilir.
Sağlık ve Milli Eğitim bakanlıkları başta olmak üzere devletin ilgili kurumlarının bu konuda çok geniş bir "Bilinçlendirme seferberliği" başlatması zamanı geldi. İşe de Nkosi'nin AIDS Konferansı'ndaki çığlığının afiş yapılıp tüm okullara dağıtılmasıyla başlanmalı "Biz de sizin gibi normal insanlarız. Hepimiz aynıyız."
İzmirli Y.'nin sınıf arkadaşlarının velilerinden de, Nkosi'nin süt annesinden vazgeçtik, minik Eric'in cesaretini beklemek, göze alamayacakları bir özveri talebi mi olur dersiniz?
Mesajlarınız için:
esafak@sabah.com.tr
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
