|
 |
|
Arz fazlası fındıkta değil festivalde
Bölge halkı arayış içinde. Bu arada sorunlarından bir nebze olsun uzak durmak için adeta kendisini festivale vurmuş...
Dünkü yazının kısa özetiyle başlayalım. Geçimini fındıktan elde eden yüzbinlerce insan yaşam mücadelesi veriyor. İşin trajik tarafı, ne yapabilecekleri konusunda bir fikirleri yok. Yıllarca devlet destekli alımlar sayesinde ürettiklerinin gerçek değerini bilmeden yaşayan bölge insanının kafası karışık.
Bir tek Ünye-Ordu arasında, güneş sistemimizin en iyi çayını yapan Uzun Saçlı ürettiğinin ne kadar değerli olduğunun farkında. Suyunu dağlardan getirdiği çay muhteşem. Belki de onun yaklaşımı bölge insanına iyi bir örnek olur.
"Yol üzerindeki yüzlerce çaycıdan daha iyi çay yapıyorum, emek veriyorum, iyi hizmet veriyorum. Eğer değerini biliyorsan içersin. Bilmiyorsan bir sonraki çaycıya gidersin."
BİLGİSAYAR OYUNU GİBİ
Ordu'da ilk durağımız bir fındık işleme fabrikası. Yetkililer tesisi gezdiriyor. Ben de babamın fabrikasına teftişe gelmiş kolej bebesi havasında takılıyorum.
Pırıl pırıl. Al bir L kanepe, koy orta sehpayı, oturma odası yap.
Kabuklar kırılıyor, ayıklanıyor, paketleniyor, etiketleniyor.
Önünüzden fındıklar geçiyor ve çürük çarık olanları topluyorsunuz. Bilgisayar oyunu gibi!
Bu arada fındıklara dadanmaktan kendinizi alamıyorsunuz. İki tane ayıklayıp üç tane yeme durumu işletmeyi zor duruma sokacağından o bölümden ayrılıp paketlemeye geçiyorum. Orada da durum farklı değil. Ambalajların ağzı vakumlama makinesine girinceye kadar açık. Onun için rahatlıkla fındık tırtıklayabiliyorum. Sermayeyi yediğimden geziyi kısa kesiyorlar.
Fabrikadan çıktığımda herhalde üç kilo işlenmiş fındık yemişimdir. Enerji fazlası yüzünden Ordu'dan Trabzon'a koşası geliyor insanın.
Onun yerine Ordu'nun en yüksek noktası olan Boztepe'ye çıkıyorum. İnanılmaz bir manzara. İnsanın uçası geliyor. Wright Kardeşler uçak yapma fikrine herhalde böyle bir manzara karşısında kapılmışlardır. Uçak yapacağıma tavuk şiş yiyorum.
Ordu'da görüştüğüm insanlar felaket haberleri veriyorlar. Aslına bakarsanız bu sadece bölge insanının sorunu değil. Ülke baştan sona aynı değişim sancısıyla karşı karşıya. İstisnasız tüm sektörler aynı bocalamanın içerisinde. Çünkü devlet artık yavaş yavaş elini eteğini vatandaşını beslemekten çekiyor. Artık arz talep dengeleri bir ürünün, bir hizmetin değerini belirleyecek. Ve bu yıllardır arz talep dinamiklerini tanımayan ülke insanını çok zorluyor. Anlamakta güçlük çekiyorlar. Fındığın değeri, üreticisini belirli bir seviyede geçindirecek bedelde olmayabilir artık.
SAHİL BOYU ŞENLİK
Aynı gerçek diğer tarım ürünleri, kamu işçi ve memurları için de geçerli. Özel sektör de aynı sancıları yaşıyor. Kimse ne yapacağını bilemiyor. Fındık ek, şu gübreyi kullan, şuraya sat, paranı gel şu tarihte, şuradan al!
Karadeniz sahil yolu boyunca her yerleşim noktasında bir festivalin, bir şenliğin düzenleniyor olması dikkat çekiciydi. Ünye'de Turizm Festivali, Ordu'da Klasik Araba Şenlikleri, Vakfıkebir'de Ekmek Festivali, Akçaabat'ta Folklor Şenlikleri...
Bölge halkı bir arayış içerisinde. Bu arada sorunlardan bir nebze olsun uzak durmak için kendini festivallere vermiş. Alternatif planların bu insanlar tarafından üretilmesini beklemek büyük bir haksızlık olur. İş yine geldi çattı devletin bu konuda da yardımcı olmasına...
Mansur FORUTAN
Haberleri gazete sayfası görüntüsünde okumak için
SABAH e-Medya"ya
tıklayın
|
|
|
|
