Elinde imkânı olan, "Avanos için birşeyler yapmaya" çalışır.

"Hikâyemizin dört kahramanı" da işte böyle, kalbi Avanos için çarpan, dört müteşebbis.

Birbirlerine omuz verirler.

Bir "sinerji" oluştururlar.

Fransa'nın yolunu tutarlar.

Orada "çağdaş teknoloji" ile tanışırlar.

Ve "modern bir tuğla fabrikasını" satın alırlar.

"Sökerler."

Avanos'a taşırlar.

Fabrikada artık "bilgisayarla üretim" yapılmaktadır.

Herşey "otomatiktir."

Elli işçi, altı bin metrekare kapalı alanda, günde 450 ton hamura "kumanda etmektedir."

Hergün altmış ile seksen bin arasında tuğla üretilmektedir.

Fabrika sadece "bölgenin" değil...

Türkiye'nin gurur anıtıdır.

Anadolu bozkırında "Batı ile yarışacak" bir tesis.

Az şey mi?

Gezin.

"Taşa, toprağa dayalı sanayii" görün.

Testicileri...

Çanak, çömlekçileri...

Çamurdan mucize yaratanları.

Hayran kalacaksınız.

Sonra da "dört inançlı insanın" kurduğu fabrikaya bir uğrayın.

"Nasılsınız" diye sorun.

"Şunları" dinleyeceksiniz:

- Bu memleket için çivi çakmaya değmezmiş... Büyük ideallerle yola çıktık... Şimdi ise... Mahvolduk.

Yanıt, daha da acılaşacaktır:

- Kendi paramızla rezil olduk... Meğer, para vererek başımıza bela almışız... Paramızı bankaya koymalıymışız... Dolara bağlamalıymışız... Şimdi de... Ellerimiz arkada paşa paşa dolaşmalıymışız.

Ama boş bulunur da, ederseniz...

Alacağınız yanıt "bırak Allasen" diye başlayacaktır:

- Ankara mı?.. Ankara'ya derdimizi söylüyoruz... "He" diyorlar... "Hı" diyorlar... Dış kaynaklı kredi bulduk... Onu bile getirtmiyorlar... Ankara'da yüzümüze bakan yok... Ankara'nın gözünde en büyük suçlu, bu ülkeye yatırım yapan insan.

"Kendi başını bağlamaktan aciz olanlara, düğünde gelin başı bağlatmaya kalktık."

Avanos'un da ayarı bozuldu.