 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Kampüs
|
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
  
Anayasa tartışması
Türkiye'deki anayasa değişikliği tartışmaları bu kadar ağır bir nitelemeyi haketmiyor elbette ama biz geçmişte bu sözü doğrulayan örnekleri çok gördük.
Yargıtay Başkanı Sami Selçuk'la, TBMM Başkanı Ömer İzgi arasında patlak veren ve Meclis salonuna yansıyan tartışma, konunun hararetini epeyce yükseltti.
Bence ortada kesinlikle bir yanlış anlama var:
Sami Selçuk kafasındaki ideal anayasayı tarif ediyor: Yani bir toplumun bütün katmanlarının tartıştığı; üniversitelerin, sivil toplum kuruluşlarının, medyanın ve aydınların günler boyu incelediği, toplumun bütününü kucaklayan bir anayasa.
Böyle bir anayasa toplumsal sözleşme yerine geçeceği için, katılan bütün tarafları bağlayıcı bir niteliğe kavuşacaktır.
Ülkenin siyasi yapılanması ve temel doğruları bu metinde belirtilecektir.
Burada önemli olan anayasa metninin iyiliği veya kötülüğü değil, nasıl yapıldığıdır.
Anayasanın yapılış biçimi, neredeyse içeriği kadar önemli bir konudur.
Millet Meclisi elbette bir anayasa yapabilir, dünyanın en mükemmel anayasasını da hazırlayabilir ama bu metin, bir toplum sözleşmesi yerine geçmez.
Bu yüzden çoğunlukla blok oylar çıkıyor. O halde iktidarla muhalefeti karşı karşıya getiren konularda üç; ortak davrandıkları konularda da altı kişinin aldığı kararlar geçerli oluyor. Kısacası şu anda biz altı Türkiye Cumhuriyeti yurttaşının uygun gördüğü bir anayasa değişikliği ile karşı karşıyayız. Bu yüzden de ortaya çıkanın, bir toplum sözleşmesi olması çok zor. Eğer altı genel başkanı, bütün toplum yerine koymuyorsanız tabii.
Eğer siyasetteki genel başkanlık hegemonyasından şikâyet ediliyorsa, bunun yolu o genel başkanlara başvurup, kendi egemenlik alanlarını daraltmalarını istemek midir?
İşin özeti bu. | ||
