Böylece kültürümüzün artık ayrılmaz iki parçası olan Latince ve Arapça harfler biraraya geliyor.

Aynı tekniğe Oscar Wilde'ın yazılarını okurken de rastladığımda biraz şaşırmış ve ne yalan söyleyeyim, hayranlık duymuştum.

Çünkü yazısında kullandığı eski Yunanca kelimelerin yanına, yine aynı alfabedeki yazılışlarını da koyuyordu.

Antik Yunancayı ve Latinceyi çok iyi bilmesi; yazılarının ve düşüncesinin dayandığı referans dilllere gönderme yapmasını gerektiriyordu. Çünkü onu okuyanların büyük çoğunluğu da aynı kültüre sahipti.

O yüzden entelektüel dünya, Yunan ve Latin köklerine yaslanarak yaratmanın ve ortak referanslara sahip olmanın rahatlığını yaşıyordu.

Ama Ahmed Avni Konuk beyin var.

O da aynen Batıdaki denkleri gibi kendi referans diline ve kültürüne sahip.

Bu özellik onu dar milliyetçilikten ve taşralılıktan çıkarıp, büyük bir kültür platformuna kavuşturuyor.

Galiba Cumhuriyet aydınında eksik olan yan bu.

Latince, Yunanca, İbranice, Arapça ve Farsça kültür dairelerinin tamamen dışında kalmış, araya düşmüş ve evrensel kavramların bile eksik olduğu bir tecrit durumu.

Bir kültür kökünden kopmuş ama başka bir yere de doğru dürüst yapışamamış.

Tam anlamıyla iki cami arasında binamaz!

Bu kök kültürlerden mahrum kalmak, ister istemez hem düşünce evreninizi, hem de dünya ile ilişkilerinizi daraltıyor, kısıtlıyor.

Kelimesi olmayan kavramları yok sayarak yaşamaya devam ediyorsunuz.

Bu da son yıllarda giderek artan biçimde kendini gösteren dar kafalı, perakende aydın tipini ortaya çıkarıyor.

Ne yazık ki on üç değerli yılını bir kitaba verecek Ahmed Avni'lere de pek sık rastlanmıyor artık.

İnanın bana; sorunumuz bir kültür sorunudur.