Gerçekten; İngiltere, İsveç, Norveç, Danimarka, Hollanda, Belçika krallıklarında, demokrasinin en ileri aşamaları uygulanıyor.

Bana göre bu bir rastlantı değil.

Çünkü kraliyet rejimlerinde, seçilmişlerin de ayrıca kral olabilmeleri çok zor.

Yetkileri sınırlandırılmış krallıklarda, seçimle gelen krallara yer yok.

O krallıklardaki rejim; seçim sisteminden çok bireyin haklarını güvence altına alan bir demokrasi kültürüne dayanıyor.

Oysa monarşiyi kaldırmış ve yerine "milli irade" kavramını koymuş olan ülkelerin bir kısmında, bu kavram öyle bir fetiş haline dönüştürülüyor ki, zamanla en zalim diktatörden daha güçlü hale gelebiliyor.

Çünkü "milli irade" adını verdiğiniz şey; oynanabilen, çarpıtılabilen, yanıltılma ihtimali yüksek bir seçme-seçilme mekanizması.

Kral ya da padişah yerine bu mekanizmayı geçirdiğiniz ve buna tapmaya başladığınız zaman; sistemi iyi kullanabilen kurnaz siyasilerin elinde oyuncak oluyorsunuz.

Üstelik iradenin sizin elinizde olduğu gibi bir rüya görerek.

Geçmişimizdeki monarşik yönetim biçimine, Batı tipi bir demokratlık oturtmaya çalışmışız ve ortaya ne tam diktatörlük ne de tam demokrasi olan garip bir sistem çıkmış.

Padişahı devirdiğimizi sanmışız ama kapıkulu olma ihtiyacımız, başımıza seçimle gelen krallar yaratmış.

Bu krallar istediğini asıyor; istediğini kesiyor.

Peki bu sisteme "millet iradesi" adını mı vereceğiz şimdi?

Çünkü sistem, diğer parti başkanları gibi Mesut Yılmaz'ı da, "Türk milleti"nden daha güçlü hale getirmiştir.

İstediğiniz kadar itiraz edin; bağırın, çağırın, ağlayın, çırpının; Bülent Ecevit, Devlet Bahçeli, Mesut Yılmaz, Recai Kutan ve Tansu Çiller, nüfusu 70 milyonlarda olduğu rivayet edilen "millet"in üstünde bir iradeye sahiptir ve ondan daha güçlüdür.

O zaman rejimin adını doğru koymak ve bunun "demokrasi" olduğu rüyasından uyanmak gerekmiyor mu?