Yıllar sonra, "bacak kadarken" üzerimden çıkarmadığım hırkamı, ergenliğimdeki bisikletimin yaldızlı metal gövdesini hatırlattığında şaşkınlıktan küçük dilimi yutacak gibi olmuştum... Yemyeşil çimlerle çevrili iki katlı evin üst katındaki pencereyi fark etmem için delikanlılık çağına gelmem gerekmişti. Daha doğrusu mahalle arkadaşlarım göstermişti O'nu... Hülyalı gözlerini, kemikli zarif yüz hatlarını, incecik ellerini ve sabahtan akşama pencerede öyle tuhaf duruşunu...

Biz aşağıdaki yaramaz ve canı sıkılan çocuklardık. O, penceredeki uzak ve yabancı kadındı...

Bu keskin "uçurum" zamanla huysuzlaştırdı bizi. Sürekli bizi gözetim altında tutan bir kadının "uzaklığını" kırmak, onu taciz etmek için türlü hokkabazlığa kalkıştık. Ne pahasına olursa olsun tanışmayı kafamıza koymuştuk. Neydi sırrı bu kadının?.. İddialaştık. Cesaret istiyordu bu iş. Birisi gidecek, kapısını çalacak ve bu sırrı çözecekti... Pencereye kafamı kaldırdım ve kararlı bir biçimde "geliyorum" anlamına bir işaret yaptım. Sonra da kalp çarpıntıları ve ter içinde kapıyı çaldım. Yaşlı bir kadın beni içeri aldı. Salona girdik. Dev pencerenin orada, gözümü kamaştıran ışığın içinden O'nun ancak siluetini seçebilmiştim ki, "Sanki Yeşilçam filmi gibi değil mi?" diye soran sesini duydum. Ve ardından gelen sert kahkahasını... Tekerlekli sandalyeyi o sırada farkettim.

Kalakaldım... "Bu işe en son kalkışacak oğlan sen olmalıydın" dedi, "yeterince yırtık ve sürprizlere hazırlıklı biri gibi görünmüyorsun!" Zorlukla yutkunurken şunları söyleyebildim: "Terasa çıkıp arkadaşlara kendimi göstermem gerekiyor."

Terasın parmaklıklarına yaklaşıp aşağıya el sallayınca kopan çığlık ve alkışlardan o sırada ve ömrüm boyunca nasıl utandığımı anlatamam. Dışarı koşar gibi çıktım ve haftalarca dalgakırana gitmedim. Evine bir kez daha ve ardından defalarca gitmem için benim otuzlu, onun kırklı yaşlarına gelmesi gerekti. Uzun öykü!..Ama o pencereden birlikte aşağıya bakacak çok zamanımız oldu. Bakmanın yaşamak olduğunu öğrendim. Bakmadan yaşıyorduk, sadece baktığımızı sanıyorduk gündelik hayatta. Gözümüze dokunup geçen şeylerin arasında gelip gidiyorduk sanki!

O'nunla öğrendim bakmanın yalnız yaşamak değil, düşünmek olduğunu da... Durup bakmakla mümkündü ancak anlamak!