 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
|
Burası Muş'tur, hayat yokuştur! 
Verimli bir ovanın ortasında, kişi başına 802 dolarla katmerli yoksulluk yaşayan Muş'ta biri kamuya ait, 4 fabrika dışında sanayi yok. Ama koskoca bir sanayi ve ticaret odası var Her yeri yemyeşil, uçsuz bucaksız bir ova, her yerinden su fışkırıyor. "Baston diksen, ağaç olur" derler ya, öyle. Gel gör ki, Türkiye'nin en yoksul ilinin sınırları içersinde bu topraklar. "Burası Muş'tur, yolu yokuştur" türküsüne adını veren Muş'ta, bu türkünün hüzünlü tınıları hep kulaklarınızda tekrarlanıyor. Kişi başına 802 dolar yıllık gelirle yaşam mücadelesi veriyor Muşlular. Sadece 4 fabrika var koca kentte. Şeker fabrikası kamuya ait. Yaklaşık bin kişi çalışıyor. Bir de birkaç yıl önce özelleştirilen yem ve süt fabrikasıyla, yeni kurulan bir Pakpen atölyesi var. O kadar. Bütün bu fabrikalardaki işçi sayısıysa toplasan 50'yi geçmez. 5 bine yakın da devlet memuru var. Ekonominin çarkını döndürenler işte bu 6 bin kişi. En baba liberale bile "Allah devlete zeval vermesin" dedirtecek bir ekonomi özeti. Zira bu 6 bin kişi olmasa Muş'ta ne ticaret olur, ne esnaf, ne çiftçi... Tek ürettiğimiz teröristti! Ve bu Muş'un geleceğe bir nebze umutlu baktığı günlerin görüntüsü. Çünkü, 5 yıl önce de yine aynı sebeple, Türkiye'nin en yoksul ili diye gitmiş, çöpten ekmek toplayan çocuklara tanık olmuştum. Biri 2, diğeri 3 yaşındaki kardeşleriyle bir okulun bahçesine atılmış yanmış kömürlerin arasından evine götürmek için iri parçaları ayıran 6 yaşındaki Halime'ye de... Tabii bir de her gün başlarında sallanan terör belasına... O günlerde Muş'un Sanayi ve Ticaret Odası Başkanlığı'nı yapan Hüsamettin Güler, çaresizlik içinde "Tek ürettiğimiz terörist" diye özetlemişti yoksulluğun boyutlarını. "Otobüs parasını denkleştiren Adana'ya, İstanbul'a göç ediyor. Bulamayan mecbur dağa çıkıyor" diye de eklemişti. Neyse ki artık açlık yok, terör de. "Yokları bunlar da, varları neler?" derseniz... Şimdilik pek birşey yok ama... Umutsuzluğun dibinden dönen bir halk için, İstanbul'da binlercesi olan bir marketin açılışı, bir hastanenin hizmete girmesi, geleceğe umut bağlanmak için yetiyor. "Bu neyi değiştirir?" diyorsanız... Ekonomik açıdan birşeyi değiştirmiyor. Doğru, Muş Türkiye'nin en yoksul iliydi, bugün de öyle. Ama Muşlular öylesine zorlu günler geçirmiş ki, en ufak kıpırtı, onlara hayat veriyor: "Siz bize üzülmeyin. Bir de Bitlis'i, Ağrı'yı görseniz. Muş, Doğu'nun Paris'i sayılır" diyenler dipten dönmüşler. "Umut fakirin ekmeği" misali terörden kurtulmanın verdiği şevkle, yatırım bekliyorlar. Öyle ki, sadece dört fabrikanın olduğu ilde, koskoca bir sanayi ve ticaret odası var. Başkanı Talip Devrim. İşi kahvecilik. Aynı zamanda 10 ortaklı bir kömür tevziinin ortaklarından biri. "Mesleğiniz nedir?" diye sorduğumuzda "Kömür ithalatçısıyım" diyor, ama anlayın işte. Burası Muş! Ölçekleri Türkiye geneline göre belirlemeyeceksiniz. Sanayisi yine yok ama... Devrim'in yaptırdığı sanayi ve ticaret odasını görünce, onların gelecekten beklediklerinin, bugünün ölçekleriyle kıyaslanmayacak bir umut barındırdığını hissediyorsunuz. Koca binada, 250 kişilik toplantı salonu var. Doluyor mu? Nerede... Ama Devrim, bu salonun 50 yıl sonra hıncahınç dolacağını ve yatırımcıların Muş'a akın edeceğini hayal ediyor. Onun umudu herkese yayılıyor. İstanbul'dan giden bizim gibilerin her gün krizden dert yandığı düşünülünce biraz da utandırıyor.
Cep telefonu satışları iyi
Dedik ya... Can korkusu, açlık, unutulmuşluktan geliyor onlar. Hayatın cehennem olduğu bir zamandan. Şimdi yoksullar ama karınları doyuyor. Yarın, bundan daha güzel olacak. Ya kriz! Ne krizi? Kriz Türkiye'de, orası ise Muş. Krizle doğanların kentinde, bizim krizi yaşamak, onların umudu...
YARIN
|
 |
 |
 |
 |
 |
|||
 |
 |
 |
|