Baba Şahin Güzel, 10 Nisan Salı günü oğluyla yaptığı son görüşmeyi anlatıyor.

"Salı günü görüşmemde sadece beni ve annesini hatırladı. Başkalarını zorla tanıdı. Arkadaşlarını ve abilerini tanımakta zorlandı. Konuşmakta zorlanıyordu. Devamlı olarak başım, sırtım, belim dizlerim ve ayaklarım çok ağrıyor, diyor. Şekerli su, tuzlu su alamadığını söyledi. Kabine tekerlekli sandalyeyle getirdiler. 10 Nisan'daki görüşmede idrarını tutamadı ve altına yaptı. 30 dakikalık görüşte 10 dakika konuşamadı. Bilinci açık ama ara sıra hatırlamakta zorlanıyor. Gülsüman Dönmez'in yaşamını yitirdiğini söyledim. 6-7 kere "kim?" diye sordu. Ben tekrar Gülsüman deyince, tamam, arkadaşlara haber veririm, dedi. Sağ gözü hafif görüyor. Sol gözü tamamen görmüyor. Beni tanıyor musun dedim, tanıdı. Annesini sordu. Kız kardeşlerini hatırlıyor.

Benim oğlum 14 yaşında hapisaneye girdi. 17 yaşında 25 yıl ceza aldı. Şimdi ölüm orucunun 160'ıncı gününde ölmek üzere.

Kendisine insanım diyen herkese duyurulur."

Kızınızın ya da oğlunuzun on dört yaşında olduğu zamanı hatırlıyor musunuz? On dört yaşındaki çocuklar ne kadar da toy, ne kadar da cahildir; ne kadar çok hata yaparlar, bilirsiniz, değil mi Sayın Bakan? Onları o yaştaki hatalarından dolayı cezalandırabiliriz, ama göz göre göre öldüremeyiz, değil mi efendim?

Onlar o kadar genç ki, 25 yıl da almış olsalar, önlerinde özgürce yaşayabilecekleri koca bir ömür var. Yeter ki, inanılmaz inadınız yüzünden hayatlarını kaybetmesinler...

Bu sözlerim acaba size ulaşabiliyor mu Sayın Bakan?

Bir hükümlü babası, İbrahim Seyitcemaloğlu bana yolladığı mektubunda, bir insanın evladı gözlerinin önünde eriyerek ölürken çaresiz seyretmesinin, "yeryüzünün en dayanılmaz dersiyle yaşamaya devam etmek" olduğunu yazmış.

Ben onun ne demek istediğini hissedebiliyorum. Siz bu acıyı biraz olsun hissedebiliyor musunuz?

Biraz empati... Biraz insaf... Biraz insanlık...