Önce "siyaset"in, yahut "politika"nın tanımlamasını yapmak gerek... Siyaset yahut politika, "ülke yönetimiyle ülke yönetimi açısından uluslararası ilişkileri düzenlemeye çalışma çabası" demek.
Peki politika, yahut ülke yöneticiliği, yahut diplomatlık bir meslek midir?
Değildir. Hiç bir başbakan, yahut büyükelçi, yahut vali; kendi ülkesinden aylık almayı bırakıp, başka bir ülkede:
- Benim mesleğim başbakanlıktır. Benim mesleğim büyükelçiliktir. Benim mesleğim valiliktir. Acaba sizde boş bir başbakanlık var mı; boş bir büyükelçilik var mı; boş bir valilik var mı, diye iş arayamaz.
Geçinebilmesi için, başına geçip aylık alabileceği bir ülkesi olması gerekir. Yoksa aç kalır.
Ama bir marangoz, bir doktor, bir elektrik teknisyeni, bir elektronik mühendisi, bir terzi öyle değildir. Mesleklerini evrensel bir kalitede yapabilecek bir donanıma ve yeteneğe sahipseler; dünyanın her yerinde iş bulabilirler kendilerine.
Şimdi artık "ulus-devlet" modeli ve ülke yöneticisi olarak geçinme dönemi, usul usul sona ermede..
Onun için de politikacılık, ikinci sınıf bir uğraş durumuna gelmekte...
Mesleksiz oldukları ve afurlu tafurlu yaşamaya da akıllarını taktırdıkları için; "vatan millet" edebiyatıyla politikacılığa özenenler, gitgide ayvayı yiyecekler...
Çünkü 6 milyar nüfuslu dünyada, 5 milyar insanın yoksulluğuna; bağlı oldukları ülkelerin politikacıları neden olmuş görünüyor biraz da...
Yoksul ülkelerin politikacıları, bağımsızlığı koruma gerekçesiyle yılda dışardan toplam 850 milyar dolarlık silah alıp, kendi halk kitlelerini yoksul bırakmışlar ve ülkelerin başında megalomanyak bir saltanatla yaşamışlar...
Şimdi artık bu dönem aşılıyor.
Şimdi artık ülkelerin silah alımlarını azaltmak ve halk kitlelerini zenginleştirmek gerekiyor.
Çünkü artık değişen enerji kaynaklarıyla teknolojiler sayesinde hızla artan üretimlerin, geniş halk kitleleri tarafından emilmesi şart...
Türkiye açısından durum ne? Türkiye, bir türlü evrensel değişime ayak uyduramadığı için; genel bir hamaset afyonlanması içinde, 20. Yüzyıl'ı da rezalet bir fiyaskoyla ıskaladı ve "yaşam kalitesi" açısından, Yunanistan'ın bile 65 basamak altında kaldı.
Dış dinamikler, mesleksiz siyasetçilerin aşırı talanı yüzünden çağdışı kalan Türkiye'yi de, 21. Yüzyıl'la bütünleştirmek zorundalar..
Biliyorsunuz, bu alanda artık çok olumlu ve hızlı adımlar atılmakta..
Durumu daha iyi kavramak istiyorsanız; bir de, şöyle bakın Türkiye'nin rontgenine.. Çağdaş toplumlarda ortalama bin kişiye düşen kitap sayısı 1700..
Japonya'da bin kişiye düşen kitap sayısı 1000.
Ya Türkiye'de?
Türkiye'de yedi bin iki yüz elli kişiye 1 kitap düşüyor...
Ve Türkler, ne telif haklarının ne olduğunu biliyorlar, ne de biten yüzyılda yazarların nasıl geçindiğini...
Örneğin ne Fahri Celal'in nasıl geçindiğini biliyorlar, ne Memduh Şevket'in; ne de İlhami Bekir'le, Hasan İzzettin'in..
Genellikle de "yazar"la, Eminönü "istidacıları"nı biribirine karıştırıyorlar. Kendi kuşağımın bazı militerleri, şu tür önerilere pek meraklıydılar:
- Yazacaksa şunu yazsın...
Sabahattin Ali, yahut Mahmut Yesari; şayet İsveç, yahut Amerikan yazarı olsalar ne kazanacaklardı acaba?
Ya peki, Cevdet Paşa, yahut Kenan Paşa; şayet İsveç vatandaşı olsalar başbakan; ABD vatandaşı olsalar, başkan olabilecekler miydi?
Şimdiye dek böyle bir karşılaştırma asla düşünülmedi Türkiye'de.
Gitgide bu tür karşılaştırmalar da gelecektir gündeme...
Dünya kötüye gitmez, Türkiye de gitmez. Enseyi karartmayın ve yeryüzünde siyasetçi saltanatının, devrini tamamlamakta olduğunu da düşünmeye başlayın.
