"Yeter üzdüğün dön artık..."
Ölenlerin ölmüş olduğunu söylemeyin. Çünkü onların varlıklarından bir parça çocuklarında, eşlerinde, yakınlarında, evlerinde yaşamaktadır. Gece yarısını çoktan geçmişti.
Gördüm...
Kızı Ezo da, oğlu Ali de, eşi Gül de, arkadaşı İlyas da, dostu Müjdat da, kardeşi kadar yakın yönetmeni Özgentürk'de, alçakgönüllü, kibirsiz, gösterişsiz sade döşenmiş bu apartman dairesinin her köşesinde yaşıyordu...
Gece saatin 2'siydi...
İstanbul sıcak mı sıcaktı...
Hava durgun, duygusuz...
Gökyüzü aydınlıktı...
Elayak çekilmiş...
Kaldırım diplerinde kimsesiz köpekler uykuya yatmıştı.
Caddeler bomboştu...
Caddebostan'daki Gül Apartmanı'nın önü ise gündüzü andıran bir hareketlilik içindeydi... Kadınlı erkekli, genç, orta yaşlı, çocuktan büyüğe her yaştan insan saygılı, sessiz, yürekten bir kalabalık oluşturmuştu. Gül Apartmanı'nın bahçesinde bir masa üzerine iki defter konulmuş, yanına yanan mumlar yerleştirilmişti... Gençler, çocuklar, anneler, babalar sıraya girmiş mum ışığıyla aydınlanan defter yapraklarına duygularını yazıyorlardı.
***
Kemal Amca, sen ölmedin...
Kalbimizde hep yaşayacaksın...
Kemal Ağabey, bizi güldürdün...
Hem güldürdün, hem eğittin...
Sevgili Kemal, bizden biriydin...
Diye başlayan ve asil bir sevginin temiz anlatımıyla süren duygularını yazıyorlardı insanlar... Doluyordu defter yaprakları...
Apartmanın bahçesinde...
Gecenin bu saatinde...
Güller de uyanıktı...
Manolya ağaçları da...
Caddebostan'daki sıradan apartmanın üçüncü katında Kemal Sunal'ın eşi Gül, kızı Ezo, oğlu Ali, aile yakınlarının, komşuların, arkadaşların, yakın dostların "Başınız sağ olsun... Acınızı paylaşıyorum..." ziyaretleriyle kucaklaşıyordu.
Gözler de yaş kurumuştu...
Kemal'in eşi, hayattaki en büyük desteği, evin direği, çekip çevireni Gül, her gelen için oturduğu kanepeden ayağa kalkıyor, sarılıyor, bir süre öyle kalıyor, kızı Ezo ve oğlu Ali de yüzlerinde, mimiklerinde, ellerinde, kollarında, vücutlarında babaları Kemal Sunal'dan izler taşıyarak "acı paylaşımına... metanetli olmaya çağırmaya... hayata tutunmaya davete..." katılıyorlardı.
***
Kemal Sunal...
Türkiye'nin komedyeni...
Büyük şöhret...
82 film çevirmiş...
Filmleri tekrar tekrar izlenmiş...
Bu apartman dairesi onun mu? Salon salamonye, mutfak, yatak odaları... Gösterişsiz, kibirsiz... Salonda her orta tabaka ailenin evinde bulabileceğin koltuklar, kanepeler, büfeler... Bu dairede, eşyalarda, perdelerde, duvardaki resimlerde ne fazla para kazanmaktan gelen zıvanadan çıkmış bir profesyonelliğin ne de fazla tanınmışlıktan gelen şöhret sarhoşluğunun izleri var.
Sıradan bir ev...
Sıradan halkın evi gibi...
Bizden birinin evi gibi...
Kanepede Sunal'ın eşi Gül, ona sarılmış kızı Ezo, yanında Müjdat Gezen'in eşi, karşı kanepede Ali Özgentürk, İlyas Salman ve Müjdat Gezen... Koltuklarda oğlu Ali, Balalayka'da rol arkadaşı Cem Davran, Rus kadın oyuncular Yekaterina Rednikova, Nadezha Gorelova salonun çeşitli yerlerinde çok sayıda komşu, akraba, dost oturuyorlar...
Eşi Gül, sesinde yalvaran, sevgi dolu bir ifadeyle "Kemal bak hepimiz burdayız... Gördün hepimiz çok üzüldük... Yeter üzdüğün dön artık..." diyor... Müjdat Gezen de tekrarlıyor, "Evet yeter üzdüğün dön artık... Bunun şaka olduğunu söyle bize..."
Gecenin bu saatinde...
İstanbul çok sıcaktı..
Apartmanın bahçesinde...
Güller de uyanıktı...
Manolya ağaçları da...
Kırmızı güller hüzünlüydüler...
Beyaz manolyalar ağlamaklı...
"Yeter üzdüğün dön artık..."
Diye fısıldadılar...
