Çaresiz, yetersiz mısralarım. Kalpte kor bir acı, gökyüzünde gri bir yalnızlık. Ve yaşamı zamansız durduran ölüm karşısında...

Bu hislerle hatırlıyorum Kemal Sunal'la Mart başında yaptığımız ama yayınlanmayan söyleşiyi...

* Sinemada yıldızı olacağınızı ilk kez ne zaman düşündünüz?

Gençlik yıllarımda bir gün mutlaka sinema starı olacağımı biliyordum. Böyle bir şey vardı; buna ne derseniz deyin. Sonra işte tiyatrocu olduk, sinemacı, sinema starı olduk. Çocukken biraz haylaz, biraz yaramazdım ben. Gençliğimde de öyleydim. Okul yıllarında tiyatro ile uğraşıyordum. Yarışmalar vardı, okullar arasında. Bizim oyun çok beğenildi. Birincilik verilecekti. Muhbir vatandaşımız ihbar etmiş beni; profesyoneldir diye... Halbuki daha Kenterler'de bayrak tutuyorum yani.

*Türk sinemasının kötü dönemiydi sizin sinemaya başladığınız yıllar. Ama filmleriniz olağanüstü iş yaptı.

"Evet, gerçekten kötü yıllardı. Bir yandan seks filmleri furyası, diğer yandan TV olayı patlamıştı. İşte o dönemde Yeşilçam'ı tek başına 4-5 yıl sırtımda taşıdım diyebilirim. Tek aile filmleri benimkilerdi. Sadece benim filmlerimde karda kıyamette kuyruk vardı, karaborsa satılıyordu biletler.

* Ve gençlik idealiniz böylece gerçekleşti...

O da benim şansım. Yani Ertem Eğilmez'in beni beğenmesi, çağırması... Yoksa ben gidip, kimsenin kapısını çalamam. Hırslıyım ama aynı zamanda içime kapanık, utangaç birisiyim. Bundan rahatsız da değilim. Sanatçı olması için insanın illa yırtık olması gerekmiyor.

* Hâlâ utangaç mısınız?

Hala öyleyim... Bu tiplerin dünyası başkadır. Daha da iyi oyuncu olabilirler. Çünkü iç dünyaları bambaşkadır. Büyük fırtınalar kopar. Onun aklı başındaysa, bir politikası varsa çok iyi değerlendirebilir.

* Öyleyse geçmişle bugün arasında değişen fazla bir şey yok.

İnan bana hiçbir şey değişmedi. Yapı meselesi bu. Hep sade vatandaştım. Ben o yıllarda şımarmadım. Bundan sonra da şımaracak halim yok. Büyüme şeklimiz, yapımız, yapımızda da kültürün çok etkisi var bu olayda.

* Üniversiteyi bitirmeye nasıl karar verdiniz?

Ben üniversiteyi, yani gazetecilik okulunu -şimdiki İletişim Fakültesi- birinci sınıfta tiyatro yüzünden bıraktım. Turne vardı, Anadolu'yu dolaşıyorduk. Altı yedi tane dersim kalmıştı. Her sene af çıkıyordu ama yararlanamadım hiç. Bu arada Ankara'da askerlik yaptım. Askerlik belli bir yaştan sonra zordu. Ben geç yaptım. Herhalde 35 yaşında falandım. Askere giderken bir yazı geldi bana üniversiteden. Kaydınız silinmiştir diye. Er olarak gittim. 1980 İhtilali'nden sonra yaptım. 20 ay 610 gün çok uzun geldi. Bir oyuncu için çok uzun bir zaman. Döndük, sinema devam etti. Sonra bir af yasası çıktı, geniş kapsamlı bir af yasası. Onu atlamadım. Takip etmiyordum ama o ara gözüme çarptı. Ben hiçbir işimi yarım bırakmadım; bırakmayı da sevmem. Tam onu yakaladım. Gittim müracaat ettim. İmtihana girdim. Kalan derslerimi verdim, okuma hakımı yeniden kazandım. İkinci sınıfa geçtim. Üç, dört yıl sonra bitirdim.

* Okuldaki o ilk gün nasıldı?

İlk başta çocuklar böyle birisinin olmasından dolayı heyecanlandılar. Bir dalgalanma oldu. Ama birbirimize alıştık. Okumak çok güzeldi. Yüksek lisansta devam mecburiyeti vardı ve benim hiç devamsızlığım yoktu. Şimdi doktora yapmayı düşünüyorum. Ama şimdiden açıklamak istemiyorum.