İKİSİ DE SINIRDAYDI...
O gece, adamın ayakları yine geri geri gitmişti eve dönerken. Gözünün önünde canlanıyordu, az sonra yaşayacağı tüm sahneler. Yine ağlayacaktı karısı, yine "Şimdi ne yapacağız?" diye başlayacaktı konuşmaya ve artık dayanamadığını, eve dönmek istediğini söyleyecekti bir kez daha...

Kapıya, usulca sokarken anahtarı içinden dua ediyordu, "Ne olur uyumuş olsun" diye... Ama bu kez boşa çıktı duaları. Eşi koltukta büzülüp oturmuş onu bekliyordu. "Son" konuşmayı yapmak için bekliyordu. Tüm kelimeler, tüm cümleler hazırdı. Sadece dudaklarından dökülecek ve bu 3 aylık "evlilik macerası" son bulacaktı.

Kocasının yüzüne bakınca genç kadın, boşuna beklemediğini bir kez daha anladı. Çünkü, yine "Bu sefer de olmadı" diyen o umutsuz bakış vardı gözlerinde. Böylece başladı sakin sakin konuşmaya. "Boşanmak istiyorum" dedi kısık bir sesle. "Artık olmuyor" diyerek "haklı sebeplerini" sıralamaya başlayacaktı ki...

Adamın daha fazla tahammülü kalmamıştı. O da "sınırdaydı" artık. Karısının ağzından çıkan her söz bardağı taşıran kocaman damlalar oluyordu onun için. Bir süre sonra sözler anlamını yitirdi, beynini kemiren uğultuya dönüştü. Gece iyice karardı, oda karardı. Görebildiği tek şey masada duran bıçaktı...

"Sus" demeye çalıştı. Belki başardı, belki başaramadı. O andan sonrasını hatırlamıyordu çünkü. Terleyen avuçları ve titreyen parmaklarıyla kavradığı bıçak, bir zamanlar çok sevdiği, sınırsız arzuladığı genç bedene tam 4 kez saplandı. Yaz yağmuru gibi şiddetli ama kısa süren aşk, genç adamı katil yapmıştı...

Buhran geçtiğinde yaptıklarını görebildi adam. Yarattığı vahşet kıpkırmızı duruyordu karşısında. Siyah saçlar koltuğa dağılmış, ince boyun bükülmüş, beyaz eller kanla dolup boşluğa doğru açılmıştı. Bir zamanlar öpmeye kıyamadığı dudaklar kıpırtısız, bakmaya doyamadığı gözler donuk ve anlamsızdı.

GÖZYAŞLARI
Bıçak düştü elinden... Pişmanlık, kalbini doldurdu. Ama artık yapacak birşey yoktu. Geri alamazdı zamanı. Onaramazdı yaptığı hataları. Geri veremezdi aldığı canı. Tek yapacağı, gidip teslim olmaktı. Ona verilecek tüm cezalara razı gelerek. Belki böylece rahatlardı vicdanı. Karakola koştu genç adam. Hızla koştu, nefes nefese koştu. Kapıdan içeri girdiği anda huzura kavuşacağını sanıyordu, yaptıklarını itiraf edince rahatlayacağını... Belki anlatsa derdini anlarlardı onu...

O katil olmak için sevmemişti ki. O sevmek için sevmiş, ama becerememişti bu güzel duyguyu taşımayı. Tüm erken açan çiçekler gibi, aşkları da kavrulup gitmişti kış ayazında... Karısının bedeni eski bir battaniyeye sarılıp, soğuk bir ambulansa konarak, daha soğuk bir morga götürülürken, ılık ılık gözyaşları döküyordu "aşk katili" olan genç adam...

Polis korumak için ter döktü
ECEVİT Tunç'a Çamlıkaltı mevkii Demirkapı Caddesi 8 numaradaki evde tatbikat yaptırılması sırasında büyük olaylar çıktı. Ecevit Tunç polislerin arasında, evin kapısında görününce mahalle halkı galeyana geldi; Ecevit'i linç etmek istedi. Mahallenin gençleri polis otosunun önünü kesti. Bazıları, "Katili bize verin!" diye haykırarak aracın üzerine çıktı. Evin çevresi kuşatılmış, kaldırımları öfkeleri kabarmış semt sakinleri doldurmuştu. Mahalle halkını sakinleştirmek mümkün değildi. Polisler, Ecevit'in çileden çıkmış kalabalığın eline düşmesini önlemek, araca alıp mahalleden çıkarmak için yoğun çaba harcadı, ter döktü. Zaman zaman güç kullanmak zorunda bile kaldı. Katil zanlısı genç, linç edilmekten güç bela kurtarılarak Emniyet Müdürlüğü'ne götürülebildi.

ERDİNÇ YILDIRIM