Revizyon...

Önce Köksal Toptan'ı, kutlarım.

Hem medeni cesaretinden, hem demokratik olgunluğundan, hem de aldığı 280 oy'dan ötürü... Çünkü bir kongrede, Genel Başkan'a rağmen alınan 280 oy, hiç de az sayılmaz.

Vaktiyle Demirel'in karşısına çıkanlar, en çok 88 oy alabildiler.

*

Esasen bir kongrede, mevcut lideri indirmek, kolay değil.

Ecevit, İsmet Paşa'yı indirdi ama, orda bir taktik hatası vardı galiba... Merhum İsmet Paşa, kendi kurmaylarının oyununa geldi. Öyle hatırlıyorum.

O'nun dışında bir de Akbulut var kongre kaybeden... Hem de kendisi Başbakanken...

Başka da örnek yok.

*

Her neyse...

Kongre bitti.

Şimdi konuşabiliriz.

Bence genel af ilân etmeli DYP.

Genel değilse bile kısmi af.

Kırgınlar, kızgınlar, dargınlar, bu af'tan yararlanmalı.

Af, iyi kelime değil, pardon... Af'ta lütuf vardır. Oysa DYP'ye gönül vermiş büyük savaşçıların lütuf'a ihtiyacı yoktur.

Öyleyse başka bir kelime bulmalı.

Ve rejimin çimentosu denilen DYP, kapılarını eski dostlar'a açmalı... Bildiğimiz sebeplerle yüzde 10'lara düşmüş bir parti, gerçek misyonu'na sımsıkı sarılmalı... Ve deneyimle dinamizmi birlikte ateşlemeli.

Sonra da Tansu Çiller, kürsüye çıkmalı, tıpkı Köksal Toptan'ın kongrede söylediğine benzer bir biçimde:

- Eğer partiyi, şu kadar süre içinde, şurdan şuraya getiremezse, görevi seve seve iade edeceğini ilân etmeli.

Hamle budur.

Böyle bir hamle DYP'ye ayrı bir aktivite getirecektir.

*

Eğer eski dostlar dönmez de, kendilerine bir başka çatı aramayı tercih ederse, fena... Çünkü o zaman merkez sağ üç parçaya bölünür.

Zaten onlar parti değil, artık sosyal kulüp olur.

Onun için, DYP, çok acele ve ısrarla yapmalı bu çağrıyı...

Burası yuvanızdır deyip yuvanın çilekeş çocuklarına kucak açmalı.

*

Merkez sağ, eski tecrübelerini unutmasın.
1970'de Adalet Partisi bir bölündü, bir daha iflah etmedi... Gerçi gidenler bir yere varamadı ama, kalanların da iki yakası bir araya gelmedi... Ve iş, 12 Mart'tan tutun, 12 Eylül'e kadar uzandı.

Aynı hatayı tekrarlamakta manâ yok.

Bugün araştırmalara bakın... Partilerin oyu iyice düşmüş, ama hiç birininki yükselmemiş. Buna mukabil partisizler diye kocca bir bölüm gelmiş yelpazeye...

Dikkat buyurun: Kararsızlar değil, partisizler.

Bu ne demektir:

- Partimi arıyorum.

*

Partisini arayanlar için bugün el yordamıyla da olsa, kolay yakalayabilecekleri iki adres var.

Herşeye rağmen CHP... ve DYP.

Çabuk toparlanmaya en müsait iki parti bu... İkisi de demokrasinin mihenk taşı.

- Ama efendim, ben Çiller'i beğenmiyorum.

Tamam da, kongreyi ne yapalım? Yok mu sayalım?

Sonra... Çiller'i yalvara yakara ben mi getirdim partiye?.. 93'teki tabloyu da ben mi doğurdum?

Uzatmayalım.

a) DYP, yeni fire vermemeli... Son kongre'den hiç bir kırgınlık izi kalmamalı.

b) Eski dostlar, partiye davet edilmeli. Hatta onlar onore edilmeli.

c) DYP, kavgalı olduğu diğer kurumlarla da barışmalı. En azından kavgayı bırakmalı.

"Beraber yürüdük biz bu yollarda" diye bağıracak kalabalık bir koro lâzım.