20. yüzyılın sonlarına geldik ve hâlâ böyle sorunların söz konusu olması bazı insanların hiçbir zaman kafa yapısı olarak ilerleyemeyeceğini, hatta geriye gideceğini gösteriyor. Hatalarını kabullenmiyorlar! Kendilerini o kadar şartlamışlar ki bizim sıradışı olduğumuza, ne yapsak yaranamıyoruz. Hatta bazıları biraraya gelip torunlarını çekiştiriyorlar! Bunlar hem üzücü, hem de komik!
Onlara nasıl anlatabiliriz derdimizi? Alıp karşımıza konuşarak, kendimizi iyice anlatarak mı, yoksa gözlerine görünmeyerek mi? Biz ne yaparsak yapalım onların düşünceleri asla değişmeyecek. Öyle görmüşler ve bizim de kendileri gibi olmamızı istiyorlar.

Erkek arkadaşlarımızla yolda yürürken üzerimize yönelen bakışlar gerçekten çok rahatsız edici. Bir kızla erkek yanyana yürüyemez mi? Gidip bir cafeye oturduğumuzda sanki uzaylıymışız gibi bakıyorlar, bakışlarıyla rahatsız ediyorlar. Böyle anlarda onlara cevap vermek istesem de kendimi frenliyorum. Çünkü onlar bizden büyükler ve saygısız olmaya hiç gerek yok. Peki biz onları bu kadar düşünüp, kırmamaya çalışırken, neden onlar bizi anlamaya çalışmıyorlar.

Aslında bir bakıma haklı sayılırlar, çünkü onların büyüdüğü ortamla bizimki çok farklı. Bazıları başlarını pencereden bile çıkartamazlarmış, her yere anne babalarıyla gitmek zorundalarmış. Okula bile kontrol altındalarmış. Erkek arkadaş mı! Asla...
O zamanların en büyük ayıbıymış flört etmek. Bu koşullarda büyüyen bir nesilden bizi anlamaları konusunda fazla bir şey beklememeliyiz aslında ama ne yapalım, biz de bıktık artık bize yönelen bakışlardan, eleştirilerden.

Bir anlaşma yapalım; ne onlar bizi eleştirip suçlasınlar ne de biz onları. Çünkü bu tartışmanın sonu yok!

Şebnem ÖZDEMİR