Ne kadar zalim olabildiğimizi gösterdim...

Bundan 10 yıl önce 'Mum Kokulu Kadınlar Filmi'yle 'En İyi Kadın Oyuncu' ödülünü alan Yasemin Alkaya, ikinci belgeseli 'Yaşam Arsızı'yla Türkiye'deki şizofreni gerçeğine ışık tutuyor. Geçtiğimiz günlerde İstanbul Film Festivali'nde büyük ilgi gören ve iki kez gösterilen belgesel, Alkaya'nın çocukluk arkadaşı Elif ile şizofren kardeşlerinin yaşadığı dramı anlatıyor. Alkaya bu belgeseliyle toplumu duyarlı olmaya çağırıyor ve şizofrenler için bir vakıf kurulmasına da önayak olmaya çalışıyor.

* Belgesele konu alan Elif aslında sizin çocukluk arkadaşınızmış...
Çocukluk yıllarımızda bir yıl aynı apartmanda oturmuştuk. 20 yıl hiç görüşmedik. Elif yanlış kararları nedeniyle hem kendisinin hem de kardeşlerinin hayatını mahvettiğini düşünerek büyük acılar çekmiş...

* Neler yaşamış?
16 yaşındayken anne ve babası bir kazada hayatını kaybediyor. Kardeşlerine bakması ve evi geçindirmesi bekleniyor. Üstelik alkolik bir adamla evleniyor ve iki çocuğu oluyor. Şizofreni hastası olan kardeşleri 10 yıl boyunca sokakta yaşıyor. Defalarca tecavüze uğruyor, çöplerden yemek topluyorlar.

ÇOCUKLARI BANA EMANET ETTİ

* Sizi Elif mi buldu?
Evet, 10 yıl önce 'Mum Kokulu Kadınlar'la üst üste ödül aldığım bir dönem vardı. Her gazetede haberim çıkıyordu. Beni ilk bulduğunda ondan süratle kaçtım. Çünkü hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimi düşündüm. Fakat aradan dört yıl geçti ve Elif beni yeniden buldu. Bana, "Yakın bir zamanda öleceğimi düşünüyorum. Çocuklarımı sadece sana emanet edebilirim" dedi. O noktadan sonra kaçamadım.

* Bu hikayeden neden belgesel yapmaya karar verdiniz?
Elif'in en çok rahatsız olduğu şey parasızlık, kötü koşullarda yaşamak filan değil; insanların anlayışsızlığıydı. Bu acı hikayeye benim gözümle birileri daha tanık olsun istedim. Tanıklar çoğaldıkçe benim gibi sevgi ve anlayışla bakabilecek insanlar artacaktır. İkinci amaç da kendimize ayna olmak. Türk halkı olarak ne olduğumuzu ve toplum olarak bazen ne kadar zalimleşebileceğimizi göstermek istedim. Biz ne yazık ki işimize geldiği sürece yardımseveriz.

* Belgesel değil de bir sinema filmi olarak çekmek istemez miydiniz?
Aslında yazdıklarından önce bir drama çıktı. Ama ben belgesel tarzında çekilmesi taraftarıydım. Bu hikayeyi Elif'in anlatması gerektiğini düşündüm. Aslında bir oyuncu olarak bu rolü oynamayı çok isterdim...

AĞLIYOR VE UNUTUYORUZ

* Kendi imkanlarınızla çektiniz değil mi bu filmi?
Evet. Çünkü yapımcılar normal film gibi yapmak istediler. Fakat çocuklar büyüyordu ve benim de hemen çekmem gerekiyordu.

* Film İstanbul Film Festivali'nde gösterildiğinde nasıl tepkiler aldınız?
İnsanlar çok etkilendi ve ağladı. Ama biz tabii ki çok çabuk ağlayan bir toplumuz. Ne yazık ki, ağlıyor ve unutuyoruz. O yüzden bunlardan çok fazla etkilenmiyorum.

* Peki film vizyona girecek mi?
Türkiye'de belgeseller vizyona girmiyor. Ama 'Yaşam Arsızı'na talep bu kadar çok olup, ek gösterim konulunca halkımızın gerçekleri daha fazla görmeye ihtiyaç duyduğunu anladık. Yakın zamanda vizyona girebilir.

* Filmde devletin, şizofreni hastalarına destek olmadığının altı çiziliyor...
Hastaneler şizofreni almıyor, "Evde bakacaksın" diyor. Bazıları evde bakılamayacak durumda. Ama diyorlar ki, 'Senin kendinin bakamadığı çocuğa devlet nasıl baksın!' Bu bakış açısı değişmediği sürece sosyal devlet olma ihtimalimiz mümkün değil. Devlet bizim yetişemediğimiz noktada bizim yerimize hareket için vardır.

* Şizofrenler için bir vakıf kurulmasına aracılık ettiğiniz doğru mu?
Evet, çalışıyorum. Festivalden iki ay önce görüşmelere başladım. İnsanları harekete geçirmek istiyorum. Hem Kadından Sorumlu Devlet Bakanımız hem de Sağlık Bakanımız çok ilgilendi. Ama bunlar vaat olarak kalmamalı.

TANINMAYI HİÇ SEVMİYORUM

* 'Mum Kokulu Kadınlar' filmiyle tanındınız hatta ödül aldınız. Sonra ne oldu, bir kopuş mu başladı oyunculuktan?
Birkaç TV filminin dışında sinema filmi yapmadım ama tiyatro yaptım. Bu süre içinde çekmek istediğim film projelerimin üstüne yoğunlaştım. Projelerim eğlendirici olmadığı için yapımcı bulamadım. Kendi filmlerimi kendim çekiyorum.

* Popüler kültürden kaçıyor musunuz?
Çok yıpratıcı, o başka bir profesyonellik istiyor. Onla uğraşmak ve tanınmayı sevmek şart. Bense hiç sevmiyorum. Sokakta birileri sırf bir ünlüyle tanışmış olma zevkini yaşasın diye saçma sapan soruların sorulmasından çok rahatsız oluyorum. Ve birdenbire dünyanın en antipatik insanına dönüşüyorum. Zaten bizim soru soramamak gibi korkunç bir durumumuz var..