Funk yaratarak Risk aldılar

Bu grubun adı da yaptıkları da, tam manasıyla risk unsuru. Tabii isimlerine ikinci bir 'K' harfi de eklenmiş. Bu onlar için, hem 1940'lı yılların ABD'sinde az bilinen, silah kullanmadan düşmanlarını alt eden süper-steril kahraman MR Riskk'e bir gönderme; hem de görsel bir cazibe yaratmanın göstergesi. Berklee'de Müzik Prodüktörlüğü eğitimi alan ve bir dönem Atlantic Records'da Arif Mardin'le de çalışan Fuad Abdullah, grubun 'asli' elemanı gibi gözüküyor. Ama yalnızca böyle gözüküyor; çünkü onlar ortak bir küme yaratmış bile. Abdullah ise sadece sofraya konulan yemeğin tadını, tuzunu ayarlıyor. İlk albüm Risk Al için bir araya gelmişler. Ama asıl niyetleri bir albüm sahibi olmaktan çok ötede, Türkiye'de funk müziğini icra etmekmiş. Abdulllah, Berklee'de caz eğitimi almış ama Chaka Khan'ın prodüktörlüğü, James Brown'un 'soul' mirası onun funkla irtibat kurmasına vesile olmuş. Grubun basçısı Fethi (Okutan) hard - rock dinleyip bir dönem elektronik müzikle hemhal olmuş ama kalbinin bir yerinde taşıdığı funky ruhunu hayata geçirmek için gruba dahil olmuş.

'RİSKE DEĞMEZ'
Gitarist Şinasi (Celayiroğlu) Eskişehir ve Ankara'daki caz festivallerinde konserler veren Ide Terra'da yer aldıktan sonra diğer Risk elemanlarıyla buluşmuş. Röportajda olamayan davulcu Eralp'in (Güven) de kümeye dahil oluşunun illaki farklı bir hikayesi vardır; ama değişmeyen tek şey, grup elemanlarının farklı istikametlerden gelip, belirli bir yerde buluşması. Abdullah buluştuğu noktayı funk potası olarak adlandırıyor. Önce yapımcılara 'Türkiye'ye funk müziğini getireceğim' önerisinde bulunmuş. 'Risk'e değmez' cevabı onun için gruplarına isim olmaktan başka anlam taşımamış. Ardından funk çalabilecek elemanlar aramış ve yolları grubun diğer elemanlarıyla kesişmiş. 'Zenci müziği yapıyoruz' diyen Abdullah, vokalini Murathan Mungan'a dinleterek ondan da 'olur'u alınca işe koyulmuşlar. Kısacası bir James Brown şarkısını Türkçe duymak ne kadar garip geliyorsa, grup elemanlarının giriştiği işin önemi de, o derece ortaya çıkar. Grup için konserler sırasında aldıkları tepki motivasyon aracı olmuş; ikinci duyuşta şarkılara eşlik edilmesi, içinde aşka dair sözcükler geçmeden de eğlenilebileceğini görmeleri ise, onlara albüm hazırlama cesareti vermiş.