Gazetecilerin yüzüne pis pis bakıyordum...

* Annem röportaj tekliflerini geri çeviriyordu. Yorgunluğunu bildiğimden, kıramayıp eve buyur ettiği gazetecilere pis pis bakardım. Bir ara Hey Dergisi'nden aramışlardı, telefonu annem açtı, ben de paralel telefona geçtim. 'Belgin Doruk evde değil, ben kardeşiyim' dedi annem... Gazeteci 'Belgin Hanım sesinizi tanıdım' deyinrce katıla katıla gülmüştük. Eğlendiğimiz dönemlerdi... İnsanın sakin bir hayat yaşamaya hakkı yok muydu?