'Galatasaraylı olmak güzeldir'

Geçen pazar günü, geleneksel ve ünlü Galatasaray pilavında, bana ve benimle birlikte 146 arkadaşıma özel birer plaket verildi: 50. yıl plaketi... 1957 yılında Galatasaray Lisesi'ni bitirip mezun olmuştuk birlikte... Tam 50 yıl geçmişti aradan... İnanmak, kabullenmek kolay mıydı? Hele yüreğimizde hâlâ gençlik ateşi yanıyorsa, ruhumuz bedenimizle birlikte yaşlanmayı reddediyorsa, kendimizi o ateşli günlerdeki kadar hayata bağlı, inatçı, mücadeleci, her şeyi göğüslemeye hazır hissediyorsak? Ne yazık ki 40'a yakın arkadaşımız yolun yarısında bizi terk edip, erken yaşta hayata veda etmişti. Onların acısını da kalbimize gömdük. Bence tören, olması gerektiği gibi değildi: Fazlasıyla resmi ve protokol kokan konuşmalar, uzun söylevler... Oysa çoğu toplumda bir yerlere gelmiş, söyleyecek iki sözü, yapacak bir esprisi olan mezunlara ikişer-üçer dakikalık söz hakkı verilse, ortalığa resmiyet ve siyaset yerine mizah, espri, hoşgörü ve neşe egemen olsa, çok daha iyi olmaz mıydı? Neyse, her şeye rağmen çok güzel bir gündü. Aidiyet duygum pek yoktur, onun için İzmirli olmak, Galatasaraylı olmak, Mimar Sinanlı olmak, mimar olmak gibi özelliklerimi pek ortaya çıkarmam. Ama o gün, o okula ve o camiaya ait olmaktan gurur duydum. Eski günlerdeki gibi yemekhanelere koşuştuk, kuzu etiyle iç pilavı kaşıkladık, şakalar yaptık, resimler çektirdik. Ve Galatasaraylı olmanın keyfini çıkardık. İki gün sonra da bu kez gençlerle bir araya geldim: 22. kez yapılan GS Kültür Şenliği'ne beni davet etmişlerdi. (22 yılda ikinci kez!) Elbette sinema üzerine konuştuk, onlar sordu, ben anlattım. Ve okuluma gelmeyi, genç Galatasaraylılarla tanışıp konuşmayı, gençlere bunca yıllık hayat deneyimimden damlalar sunmayı, ne kadar çok sevdiğimi bir kez daha hissettim. İnşallah yeni fırsatlar çıkar.