Yüzü somurtuk patates gibi!

Pazartesi sabah 8 sularında cep telefonuma mesaj geldi. İnsan, ailesinden uzakta yaşayınca; nedense gece veya böyle sabahın köründe gelen haberler sanki hep uzaklardan kötü haber getirecekmiş gibi geliyor. Elimi korku ile attım telefona, mesaja bakınca bir gülümseme kapladı yüzümü. Hamdi Alkan'ın eşi Canan, ikinci çocukları Ayşe'nin doğumunu gerçekleştirmişti. Gazeteye gidip, yazımı yazdıktan sonra kendimi hastaneye attım. Doğum katı için asansörden indiğimde ilk olarak gözüme, odaların kapılarındaki 'Kızımız oldu', 'Oğlumuz oldu' yazıları ile bezenmiş süsler takıldı. Yarı açık oda kapılarından anneanneler, dedeler, teyzeler miniş bebeklerini seviyorlardı. Her odada farklı bir heyecan, başka bir ışık ve o güzel bebek kokuları vardı. Hamdi ve Canan'ın odasına girdiğimde ise küçük şeffaf bir kutu içinde Ayşe bebek yatıyordu. Ellerini buruşturmuş, melekler gibi uyuyordu. O diğer odalardaki tuhaf ışıktan burada da vardı. İçim titredi... Gözünü kariyer bürümüş ve her şeyi bunun etrafına kurmuş bir kadın olarak içim titredi. Hayatımın soğukluğu, tuhaf ıssızlığı, zevk aldığım özgürlüğüm filan anlamını yitirdi. Hamdi, Canan ve ilk kızları Zeynep yorgundu ama yumak gibilerdi. O kadar küçüktü ki; Ayşe'yi kucağıma almaya korktum. Eline dokundum sadece.

Parlak ışık içimi ısıttı
Bebeklerin o bildik hareketi ile parmağımı sıkı sıkı tuttu. Odalarda gördüğüm o parlak ışık beni de sardı o an, kısa bir süreliğine. İçim ısındı. Boğazımda kelimeler düğümlendi. Gözlerim harekete geçti. Ağlamak için bir sebep yoktu, kendini suçlu ve yalnız hissetmek için ise bir bebek eli uzaklığında binlerce sebep vardı. Hayatınızın rutin koşturması devam ederken, görmek istemediğiniz şeylere kayıtsız kalabiliyor, at gözlüklerinizi hiç çıkarmadan gece uykuya bile dalabiliyorsunuz. Ama hayat bir fırsatını bulup size daldığında kaçacak yer kalmıyor. Arkadaş grubumda kimsenin çocuğu yok. Herkes 30'larında ve ortak kaygı kariyer. Hülya Avşar'ın dizisinde oynadığım zamandan beri Birol- Burcu Güven ailesi ile sık zaman geçiriyorum. 4 yaşındaki Öykü, 9 yaşındaki Cem bana alıştılar. Evlerine gidip kapı açılınca Öykü'nün "Raşşan aplam gelmiiiş" diye sevinmesi, kendi evime girdiğimde kedimin "Maww" demesi ile karşılaştırılamayacak kadar bağlayıcı, alışkanlık yapıcı bir şey.

Kardeşe hoş geldin!
Sonra hastanenin doğum katındaki odalarında Hamdi elime bir defter tutuşturdu. Ayşe için bir defter hazırlamışlar. 9 yaşındaki Zeynep'in yeni doğmuş kardeşi için yazdıklarını okuyunca hem güldüm hem ağladım. Kelimesine dokunmadan yayınlıyorum: "Kardeşimin doğumunu duyunca evde ağlamaya başladım. Tabi duygulandığım için. Aslında somurtuk domates gibi yüzü var. Sınıfta herkes beni öpüp kardeşin doğdu mu diyor. Kardeşimin doğması bana, onu öpüp öldürme duygusu veriyor. Çok şeker çıktı. Annem bana benzediğini benzetiyor. Biraz kötü bir cümle oldu. Bir daha söylüyorum; annem Ayşe'yi bana benzetiyor. Ayşe ilk doğduğunda biraz ağlamış. Sonra susmuş. Annem ve babam beni uyandırmadan gitti. Ayşe'yi annemin karnından çıkartanın ismi Viktorya. Aynı zamanda beni de çıkarmış. Allahtan Ayşe oldu. Allahımıza 1000 şükür. Ayşe seni seviyoruz..." Tabii, konu ben olunca geyik yapmadan da duramıyorum: Hemen cep telenomunu ajanda kısmına not yazıyorum: Çocuk yapmayı, evlenmeyi hak edecek bir adam bulunup, hemen çocuk yapılacak. Mümkünse çocuk güzeller güzeli olacak ve gerek huy, gerek zeka ve tabii ki güzellik olarak bana benzeyecek:-)