|
Hayrattan hoyrata
Hoyratlık ile umursamazlığın ve arsızlığın şiddeti, bir İSKİ çukurunda 5 yaşındaki Dilara'yı da yutuverdi.
"Da" diyoruz, çünkü;
Kartonla kaplanmış çukurlara;
Açık bırakılmış kanallara;
İşaretsiz bariyerlere;
Mıcırlı yollara;
Ters eğimli virajlara;
Demiri eksik apartmanlara;
Freni tutmayan kamyonlara;
Rayı aşınmış hızlı trenlere;
Bagaj kapısı açılan uçaklara;
Kapısı açık asansör boşluklarına;
Okul yolundaki dere yataklarına;
Yangın merdivensiz binalara; LPG'li otolara;
Cafcaflı alışveriş merkezlerinin yürüyen merdivenlerine;
Köhne ocakların göçüklerine;
Havuz mazgallarına;
Tıklım tıklım tekneye;
Çoluk çocuk doldurulmuş bir kamyon kasasına;
Düşürülmüş bir patlayıcıya;
Alelade atılmış radyoaktif atıklara;
Damdan düşen kiremitlere;
Camdan düşen saksılara...
Kurban vere vere "ilerliyoruz".
"10 yılda 10 savaş" diyoruz ya, aslında her gün onlarca savaşla ilerliyor, ilerlemek ne kelime koşuyoruz, birbirimizi iterek, devirerek, yıkarak, boğarak.
"Para kazanmak" ile arsızlığın;
"İş yapmak" ile hırsızlığın böyle aynılaşması, bazen içimizden birini yakalıyor. Özellikle en minikleri.
Bazen, siz, biz; birbirimizin celladı oluyoruz.
En büyük, en kıymetli gündelik başarımız birbirimizi ittirmek, önüne geçmek, yaya kaldırımında üstüne sürmek, kırmızıda gazlamak, kazıklamak, uyanıklık etmek, yolunu, kaldırımını, hakkını, rızkını gasp etmek değil mi!
Değil mi?
Sakat ve bebek arabaları rahat sürülsün diye açılmış kaldırımların üstüne son model Mercedes'in de, dökülen Şahin'in de aynı umursamazlıkla park edilebildiği bir adalet, hakkaniyet kültürümüz var.
Rögar kapağı, ızgara çalan hakiki hırsızlar çoğaldı.
Ama kapak yapsınlar, düzenlesinler, eksik etmesinler diye iş, ihale ve para alanlar; yerine takmayınca, kafaya takmayınca onlara hala "belediyeci", hala "işadamı" mı diyeceğiz?
Her ikisinin de çaldığı bir yerde, sadece hırsıza mı hırsız demeli!
İnsaf, izan, ar, utanma, ayıp, günah, cana saygı, kanaatkarlık, vicdan azabı gibi duyguların bu kadar azalmasıyla; ne bileyim, dindarlık, milliyetçilik yahut adalet talebi gibi kimi hassasiyet artışını bir arada nasıl izah edeceğiz?
İnsana, cana, hakka saygısız bir dindarlık;
Vatandaşına, vatanına, milletine saygısız bir milliyetçilik;
Adalet duygusundan, vicdandan azade bir demokratlık!
Hayır için hayrat kültüründen birbirine tuzak kuran hoyrat kültürüne ne yaman yolculuk!
Esas sorun şu:
5 yaşındaki Dilara'yı karton tuzaklı lağım çukurunda bir av gibi yutan hoyratlık ekonomisi, sosyolojisi ve siyaseti artık her yanımıza sinmiş, daha beteri, içimize de sinmiş.
Bakmayın Dilara'nın manşet manşet, duygu duygu haber olup o minik bedenin bir de gözümüzden süzülen yaşlarla yıkanmasına;
"Hoyratlık düzeni"ne temelden itirazımız yok. Çoğumuz suç ortağı.
En çağdaş denen işletmelerin köle düzenlerinden başlayarak, ecir gibi çalıştırılan, kovulan, hırpalanan insanlara, geçilen, deşilen, gasp edilen yollara, başkasına duyarsız, duygusuz, ilgisiz, saygısız tüm adımlarımıza sinmiş "çılgınlık" ve "çıldırma" hali.
Çoktan delirmişiz.
Fuarında 110 milyarlık ayakkabı sergilenen, ayakkabılarını ısrarla kapı önüne bırakan "modern" apartman sakinlerine sinirlenen kapıcının ise onları topluca yakıp intikam aldığı kafayı yeme düzeni.
Dilaracık, çukurdan önce, buraya, tam aramıza düşmüştü!
Çukur bizdik zaten; hepimiz bir çukurduk, hepimiz bir çukurdaydık.
Delirmiş, birbirimizi yutuyor, birbirimizin ellerinde çırpınıyorduk.
Not: "Kimi taraftar" denen, insan sevmeden takım seven hoyratlar, kalabalığa saklanarak, kulüplerinde büyüyen iki genci, Rizeli Yasin ile Galatasaraylı Arda'yı sahada küfür linciyle ağlattı. Hıncal Uluç, Arda'ya küfredene şiddetle kızarken, hemen üstte, haklı olabilecek Gerets eleştirisini "Katil, seri katil", orta saha oyuncusuna hitabını "kazma" ile nasıl buluşturur, nasıl yakıştırır!
|
