|
Alışmak istemiyorum
"Sonra yakarsınız bir sigara, çöküverirsiniz oracıkta bir yere. O sigara hiç bitmesin istersiniz. İlk seferinde böyle olur işte" diye anlattı
 Her doktora sorulan klasik sorudur aslında; "Bir insan, bir can kurtarmak nasıl bir duygu?" Her doktorun ayrı bir cevabı vardır. Kimi "Müthiş bir güç" diye tanımlar, kimi "O an bütün ömür sürsün isterim" diye cevap verir. Kolay mı? Bir insanın canını kurtarmak... Ya bir insanı kaybetmek? Zorlandığım sorulardan biriydi. Karşımda İstanbul Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Mesut Parlak vardı. Konumuz üniversiteydi aslında. Nereden o noktaya geldik, nasıl doktor hasta ilişkisini konuşmaya başladık bilinmez. Birdenbire dökülüverdi dudaklarımdan o soru. Peki bir hastayı kaybettiğinizde ne yaparsınız? Karşımda bütün heybetiyle duran o profesör bir anda küçülüverdi. Acımasızdım, üsteledim. İlk kaybettiğiniz hastanızı hatırlıyor musunuz? Profesörün gözleri uzaklara daldı. "Öyle bir histir ki" diye söze başladı. "Öyle bir histir ki kelimeler yetmez anlatmaya. Ameliyathaneden çıkarsınız. Sizi dışarıda umutla bekleyenler vardır. Gidemezsiniz yanlarına. Ameliyathane kapısının önünde duruverirsiniz. Arkanızı bile dönmez, bir daha bakmak istemezsiniz." Sustu. Başını salladı. "Sonra yakarsınız bir sigara, çöküverirsiniz oracıkta bir yere. O sigara hiç bitmesin istersiniz. İlk seferinde böyle olur işte." "Ya sonra? Sonra alışır mı insan?" diye bir soru geçiverdi aklımdan. Çekindim, soramadım. Mesut Parlak anladı. "Alışamazsınız. Kurtarabilecekmişsiniz gibi gelir, sonra gidiverir sessizce. Hiç ama hiç alışamazsınız hastanızı kaybetmeye."
***
Günlerdir anlamaya çalışıyorum. Bir insanı kazara da olsa öldürmenin yükü nasıl taşınır diye. Düğününde yeğenini vuran damat ilk kez ne zaman gülümseyebilir? Gencecik Begüm'ün katili iç hesaplaşma yaşamıyor mudur sahiden. Köpek yavrularını suya atıp boğan küçük çocuklar büyüyünce çocuklarına köpek alacaklar mıdır acaba? Bir annenin 9 ay karnında taşıyıp içinde büyüttüğü çocuğunu serseri bir kurşunla kaybetmenin acısını en iyi kim anlayabilir? Belki bu cevapları bulmak için çaldım kapısını. Belki bireysel silahsızlanma denilince akla ilk gelen isim o diye. Belki de bu gri saçlı güzel gözlü kadının gücüne hayran olduğum için. Nasıl yapıyor, nasıl ayakta durmayı becerebiliyor? Nasıl hala hukukun üstünlüğüne inanıyor, diye sorabilmek için gidip oturdum karşısına. Söylediği her kelimeyi yedim, yuttum, içime sindirdim. Canımı çok acıttı kaybettiği oğlunu anlatırken. Kendi içi de acıdı. Nazire Dedeman'dan bahsediyorum. Oğlunu, kendi deyimiyle bir cinayete kurban veren o gri saçlı kadından. Umut Vakfı'nın kurucusundan. Yaklaşık 10 yıldır "Silaha Hayır" diye bağıran o iradeli kadından. "İlk defa" dedi, gözleri parlayarak. "İlk defa bir başbakan bireysel silahsızlanmadan bahsetti. Müthiş bir gelişme."
***
Her yıl yaklaşık 3 bin kişi ölüyor. Hepsi ateşli silahlar yüzünden. Her gün, her hafta, her ay... Bir başka maganda kurşun haberi okuyoruz. Sayfaları çeviriyoruz, ölenlere şöyle bir göz atarak. Çok mu sıradanlaşıyor insan hayatı? Öylesine kolay mı birini kaybetmek? Profesör "Alışamadım" diyor. Bunca sene sonra bile hastamı kaybetmeye alışamadım." Biz niye alışıyoruz peki? Niye olağanmış gibi davranıyoruz? Anneler alışamıyor oysa ki. Nazire Dedeman söyleşisi yarına. O alışmıyor. "En kolayı bu" diyor. Önemli olan fark yaratmak. Siz de bir fark yaratın, söylediklerini kaçırmayın.
|
