|
Hep böyle kal...
 Sararmış fotoğrafların yerini cep telefonlarındaki dijital kayıtlar aldı... Anı anında kayda geçmek, zamanın bir süreç olduğu bilincini de yaralıyor. Alelacele yarı ıslak bir şekilde elinize tutuşturulan ve sonra sararacak olan fotoğraflar halinde hayatlara düşülen dipnotlar, patlatılan bir havai fişekten geri kalan izler gibiydi... Şimdilerde dijital anlık kayıtlar, bir sonrakine kadar silinmeyi bekleyen müsvette kağıdı gibi... İkisi arasındaki fark, zamanın akışındaki sürat farkı aslında... Fotoğrafı çekip, önce banyo, ardından tabetme yelpazesindeki zaman ile cep fotoğrafının düğmesine basma arasındaki "zaman farkı kadar farktan" oluşuyor. Böylesine artan bir ivme, eskiyi daha hızlı mı eritiyor yoksa eskiyi daha çok mu hatırlatıyor?
***
Önceki gece, varlığı ile bizim coğrafyadaki müziği zenginleştiren Mehmet Teoman ve ekibinin düzenlediği "Herald yani" partisi, otuz yıl öncelerinin müziklerini hatırlatmayı hedefliyordu... 1970'ler... 1980'ler... 1990'lar... Sahnenin yanındaki ekrana yansıtılan her 45'lik plak kabı, geçmişin hafızasında yer etmiş bir kareydi... Plak kapağı üzerinden geçmişe bir yolculuktu. CNNTÜRK'teki Cosmopolitan adlı programın sunucusu arkadaşımızın, mikrofonu uzatıp, 1970'lerin hem benim için hem de Türkiye için ne anlama geldiğini sorması, itiraf edeyim ki, beni zaman gerçeği ile epeyce sarsıcı biçimde yüz yüze getirdi. 1970-1980 arasında, 17 ila 27 yaşlarımı pirana balığı gibi yeyip bitirdiğimi de, bu kadar bilinçli şekilde belki de bu soru karşısında hissettim... Yaşamın bir sonra menzile uzanan yollarının taşlarını yoğun olarak dizmeye çalıştığımız bireysel serüvenin, toplumsal fonu ise çok ağırdı... 12 Mart 1970 darbesinin haksız ve yıpratıcı zulmü, aydınların yaşamına bir giyotin gibi iniyordu... Onların hepsini gençliğimizin en diri dönemlerinde yaşadık. 2005 yılında da "aydın nefreti" hala resmi nutukların süs çerçevesi halinde...
***
Her söylenen şarkı, her çalınan parça bizi geçen otuz yılın içinde dolaştırıp durdu... Hafızanın ilk duraklarındaki şarkılar hatırlanmanın keyfi ile "buradayım" diye bağırken, daha arkalardakiler üzerindeki tozu toprağı atarak ortalığa çıktı... Kadro tam olarak gözden geçirildi... Üstelik eski resme yeni bilgiler eklendi... Örneğin, Tanju Okan'ın söylediği "Kadınım" adlı şarkının Mehmet Teoman'ın olduğunu bilmiyormuşum...
***
Benim "repertuarımda" Mehmet Teoman en çok Nükhet Duru besteleriyle hatırlanır... Bir daha topluca bulamadığım o şarkıların kasetleri "sürekli ara" listelerimdeki yerini hep korur... Kolaylıkla bulunmasını önleyen hal ise şarkıları her anımsadığımda beni kızdırır...
***
Geçmişe yönelik bu tür nostaljik ortamların en zor yanı ise dışları yaşlanan ama içleri genç kalan bir ruhun dans pistine çıkması galiba... Çarşıda, pazarda, manavda içindeki genç ruhu göremeyeceğiniz kadınların, geçmişlerindeki genci fıkırdatmaları sizi iki uçlu bir büyük çatalın arasına sıkıştırıyor... Geçmekte olana öfkelenirken, kalana heyecan duyuyorsunuz... "Genç ve güzel kadınlar ne olur yaşlanmasın" dileğinizin kabul edileceği hiçbir kabe yok ki bu çaresizlik aşılsın...
***
Kırılmaya başlayan yaz ışıkları, Eylül serinliğine hazırlanan sabahlar, irileşmeye başlayan palamutlar... Önceki gece, bir yazın geçtiğini de hatırlatıyordu... 2005'in ve yaşamın yeni bir sonbaharı... Ve, geçmiş sonbaharlardan şarkılar. Eski fotoğraflar hala taze. Zaman ne kadar hızlı akarsa aksın...
|
