Abdül

90 yıl önce Gelibolu'da, tarihin en amansız savaşlarından biri, usul usul sona doğru yaklaşıyordu. Binlerce ölü ve yaralı vermiş olan Osmanlı orduları, kazdıkları siperlere mıh gibi çakılmışlar, bir milim bile geri gitmiyorlardı.
Binlerce mil uzaktan bu toprakları fethetmeye getirilmiş ANZAC (Avustralya ve Yeni Zelanda) askerleri ise, zafer kazanamamış olmanın ruh ezikliğini, savaşta tanıdıkları bu ilginç "düşmana" saygı duyarak telafi ediyorlardı.
Kasım 1915'te ANZAC'lar okul dergilerine benzer bir dergi çıkarmaya başladılar. Savaştan sonra yayınlanan bu ANZAC notlarından iki tanesini okuyucuya sunmak istiyorum.
Birisi, artık savaştan usanmış ve neredeyse iyice dost haline gelmiş askerlerin karşılıklı ilişkisini anlatıyor. İşte Avustralyalı bir askerin notu: "Türk tarafından bir not fırlatıp, Konstantinopolis'in ne kadar uzakta olduğunu sormuştuk. Türkler, 'Konstantinopolis'e ne kadar uzaklıkta olduğumuzu soruyorsun. Oraya ne kadar zamanda varmak isterdiniz?' diye bir cevap notu atmışlardı. Fırlatmak için ağırlık olarak bir bıçak kullanmışlardı. Bıçağın iade edilmesini istiyorlardı. Bıçak geri fırlatılmış ama kısa düşmüştü. Aralarından birinin bıçağı almaya gideceğini ve ateş edilmemesini istediler. Başka bir gün de, herhalde bir Alman subayı yaklaşmaktaydı ki, birden Türkler bizimkilere, siperlerine dönmelerini işaret ettiler. İşareti alır almaz bizimkiler siperlere koştular, biraz sonra karşıdan makineli tüfek ateşi başladı. Ama kimseye bir şey olmamıştı. Bu, Türk'ün savaşırken ne kadar adil olduğu hakkında fikir verir." İkinci belge, Avustralya savaş muhabiri C.E.W Bean'in yazdığı "Abdül" isimli şiirdir. Gazeteci Bean, bu şiirinde Abdül adı altında Türk askerini anlatmaktadır.

Tepelerden saldıran
gençlerimize içtik
Sahile hücum eden
askerlerimize,
Tünelcilerimize ve özel savaş
birliklerine,
Hepsinin şerefine birer kadeh
kaldırdık;
Ve topçulara ve sedyecilere
Ancak içkiler soğumadan
Size birinden söz edeceğim,
Ki, adı ABDÜL.