|
Elveda dünya merhaba kainat
 Geçen hafta Türk Tiyatrosu'nun büyük oyuncularından İsmet Ay'ı yitirdik. Tanıyan meslektaşları, seyircileri çok üzüldüler. Arkadaşları, dostları da tabii... Tiyatrocu arkadaşlar geçen hafta İsmet için yazdığım "Bilesin ki Seni İçime Gömdüm" adlı yazımı okumuşlar; telefona sarılan sarılana. "Şunu da yaz, bunu da yaz..." Hepimizin İsmet Ay'la paylaştığı öyle çok şey var ki, bizlere yaşattığı güzellikleri başkalarıyla da paylaşalım istiyoruz doğal olarak. Girdiği yeri -ister tiyatro kulisi olsun, ister ahbap toplantısı- neşeye boğar, herkesin içini açardı. Çok az parayla çok zengin, her anı dolu bir yaşam sürdürdü... Müthiş bir meslek disiplini vardı; gerçek bir profesyoneldi. Oyunculuğuyla sahneden, sinema perdesinden, televizyon ekranından hep içimizi ısıttı, bizi zenginleştirdi. Yaşamı hem yüzünden hem tersinden okumasını bilenlerdendi. Bilgisi, neşesi, vurdumduymazmış gibi bir duruşun arkasına sakladığı müthiş duyarlılığıyla meydan okudu hep sıradanlıklara ve sıradan insanlara... Oklarını en çok sıradan insanlara yöneltirdi. Sıradanların, yaşamın özsuyunu emdiğini, onu kuruttuğunu bilirdi. Galiba bir İsmet'i anma günü yapıp bize bıraktığı gülen düşüncelerini, müthiş dokundurmalarını, birlikte yaşadıklarımızı paylaşsak iyi olacak.
***
Atina'dayız. Kentin en gösterişli tiyatrosunda 6 hafta süreyle "Hoşçakal İstanbul" adlı oyunumuzu oynayacağız. Bütün gazetelerde manşetteyiz. Biletler bitmiş. Athineon Tiyatrosu çok fiyakalı. Hepimize ayrı soyunma odası. Kapılara yıldızlar yapıştırılmış, üzerlerinde oyuncuların adları. Birinci gün gündüz prova, akşama oyun var. Herkes kuliste birbirine "Benim odam seninkinden daha güzel" fiyakası yapıyor. Üç dört saat dinlenip oyuna geleceğiz, dağılıyoruz. Akşam tiyatroya geliyorum, Nilgün Belgün'ün odasına gidiyorum. Boş, kimse yok. Zerrin Sümer'in odasına gidiyorum. Orası da boş. Öbür odalara bakıyorum, oyuncuların hiçbiri yok... İsmet'in odası koridorun dibinde. Hepsi toplanmışlar oraya. Elbiselerini de taşımışlar. İsmet, "Biz aynı odada soyunup giyinmeye karar verdik. Öyle herkes ayrı odada olunca kulisin tadı çıkmıyor" dedi. İstanbul'dan getirdiği su ısıtıcısını da takmış fişe, çay demliyor. "Yahu bari bunu yapmayın, tiyatroda servis var, garson var!" Dinlemediler... Kendi çaylarını demleyip, bir odada oturmakta ısrar ettiler. Ertesi gün tiyatronun sahibi, Yunanistan'ın en büyük oyuncularından Jenny Karezsi'nin bana verdiği duvarları antika tablolarla dolu odasını bırakıp ben de onların yanına taşındım. İsmet, "Hah şöyle, Yunan'a seferberlik ilan etmişiz, Atina'ya kadar gelmişiz; ölüm var kalım var, birbirimizden kopmayalım" buyurdu. Yunanlı meslektaşlarımıza niye bir odaya toplandığımızı bir türlü anlatamadık.
***
Ankara'da turnedeyiz. Devlet Tiyatrosu Şinasi Sahnesi'nde oynuyoruz. Arkadaşları gelecekmiş. Önden iki tane yer istemiş. İkinci sıradan vermiş gişeci. "Ön sıradaki yerler Ali Bey'in" demiş. Sıkı yönetim var, ön sıra davetiyeleri oraya gidiyor. Sinirlendiğini anladım, gidip gönlünü alayım dedim. Tepesi atmış... "İsmetçiğim bak anlatayım" diyecek oldum, "Konuşma topal deyyus" dedi. Alpay İzer hemen, "Deyyusu anladık da, topal ne oluyor?" diye atladı. İsmet durur mu, hemen patlattı espriyi: "Bacağını kırmayı düşünüyorum da..." Küstük. "Ne cenazeme gel, ne cenazene gelirim" dedi. Kızınca baş lafı buydu. Ölüm küslükleri 4-5 saat sürerdi. Sonra barışırdı. İyi geçindiğimiz günlerde "Anılarımı yazıyorum, kitapta 20 sayfasın" derdi. Küsünce "Anılarımda yoksun, yalnızca iki satırsın..." Yazdı mı acaba?..
***
Büyük şairin dizeleriyle bitirirdi hep tek kişilik gösterilerini, "Elvada dünya merhaba kainat..." Dünyaya veda etti, evrene merhaba dedi. Göçmüş oyuncular bahçesinde eski ustalarla oturmuş lafı demlendiriyordur şimdi...
|
