Fıska yemiş orfoz gibiyim!

Sevgili Duygu Asena ile odasında konuşuyoruz. Aslında bu konuşma gözlerimizle. Duygu'yu güldürmek için kelime oyunları yapıyorum. "Bak, bu gördüğün vücut beş yılda altı ameliyat geçirdi. İyileştim işte..." diyorum. Sonra da yanımdaki doktorum ve en yakın dostum Şenol Carıllı'yı gösteriyorum; "Beni bu adam kesti, biçti, iyileştirdi." Sevgili Duygu gülümseyerek "Sahi mi?" diyor! O an anlıyorum ki: Akdeniz'de fıska yemiş orfoz gibiyim. Denizin üstünde şaşkın, çaresiz ve sadece gökyüzünü seyreden orfoz gibi... Nasıl derseniz anlatayım: Hani deprem olur ya... Bazen sıcak yatağımızda duyar ama inanmayız. Bazen ise uyandığımız zaman TV'lerden duyarız ya... Ama bu şok birkaç gün sora gelip geçer. Ama bir başka canlı da korkar. İşte orfozlar bu duyguyu çok acı yaşar. Deprem olduğu zaman inanılmaz korkarlar. O korku içinde su yüzüne çıkmak için müthiş çaba harcarlar. İşte o an dilleri şişer ve nefes alamazlar. Denizin üstünde yarı baygın yatarlar. Ya ölür ya da yelkovan kuşlarına, martılara yem olurlar. Ya da bir başka heyecan yaşarlar. Sardalya balıklarına öyle bir saldırırlar ki. Sanki hiç doymayacaklar gibi. (Ne yani balıkların balık yeme zevki de böyle. Orfoz lokantaya gidip kendisine sardalya ısmarlayacak değil ya!...) Orfozlar su yüzüne hızlı çıkışta vurgun yerler ve denizin üstünde gökyüzünü seyrederler. Kimileri ölür. Kimileri de iyileşip tekrar normal hayata döner. Bazen de balıkçılar için inanılmaz kısmet olur!.. Ne ağ atma ne olta sallama gibi bir sorun olmadan balıkçılar orfozları elleriyle yakalar. Bakın ne anlatıyorum! Duygu ile sohbet ettik ya neredeyse 'Balığın Adı Yok' kitabını yazacağım. Duygu'nun yayından ayrılırken fıska yemiş orfoz gibi suyun üstünde yüzdüğümü sandım. Birkaç gün sonra da sevgili arkadaşım tiyatrocu Tevfik Gelenbe'nin ölüm haberi beni yıktı. Bilmeyenlere hatırlatayım. Sevgili Gelenbe Beykoz takımında kalecilik yapmış biridir. Bir ara birlikte spor yazarlığı da yaptık. (O kısa boyuyla veteran maçlarında harika kalecilik yapardı.) Gökyüzünü seyrediyorum. Dilim şişmiş bir şeyler söylemeye çalışıyorum. Anlatamıyorum. Yani benim yaşadıklarımı bir başkası yaşayacak ya.. İşte o yaşanmış şeyler beni ürkütüyor. Kaçıp gitmek!... Akdeniz'in bir köyüne gitmek. Sanki orada yaşamın bir başka yüzü olacakmış gibi. Hadi size bir itiraf daha. Akdeniz'e kaçıp gittiğim zaman orada yalnız olmadığımı görüyorum. Yani o küçük kasabalar sanki kaçaklar kenti olmuş. Hepsi de orada teknolojiyi terk etmiş. Oysa dizüstü bilgisayarlarını tıklatsalar ertesi günün hava raporunu alacaklar. Ama yapmıyorlar. Kalede uçuşan kargaları gösterip; "Kaç gündür uçmuyorlardı... Hava bozacak ve lodosa dönecek" diyorlar. İnanılmaz da keyif alıyorlar. İşte onlardan biri de Papaz Aykan. Tanışmadım ama ilk fırsatta tanışacağım. Papaz Aykan bakın nasıl biri. Bankadan sünger avcılığı için kredi almış. 8 metrelik tekneyle 7 arkadaşıyla denize açılmış. En son vardıkları nokta Cezayir sahilleri... Çıkardıkları süngerler ancak rakı parasını karşılamış. Hadi sizi biraz güldüreyim. Papaz Aykan sünger avına çıkarken elindeki haşhaş tohumlarını (yani esrar) karakolun bahçesine dikmiş. Polislere de "Bu çok değerli bir çiçek, sulamayı da unutmayın" demiş. Polisler çiçeklere çok iyi bakıyorlarmış. Ama bir gün karakolun amiri değişmiş. Yeni müdür ise narkotikten biri. Sabah teftişinde "Bu nedir?" diye bağırıyor. Polisler "Papaz Aykan'ın nadide çiçekleri efendim" diyor. Amir ise "Bu esrar ulan, sökün bunları" diyor. Tabii Papaz Aykan sünger dönüşü enseleniyor. Olay budur efendim!... Yaşarken gülmek ve mutlu olmak için kıssadan hisse. Dedim ya... Ben kendimi yalnız sanıyordum. Gördüm ki benim gibi fıska yemiş orfozlar o kadar çok ki. Çoğu da hala denizin üstünde yüzüyor.