İtiraf ediyorum

Evet, her şeyi açıklamaya karar verdim. Zaten gerçek daha ne kadar zaman saklı kalabilirdi? Araştırmacı gazetecilerin ve magazincilerin diline düşmeden ben dökeyim ortaya her şeyi... Evet, itiraf ediyorum; kurşunkalemle yazıyorum. Peki be adam, daktilon bile mi yok? Var, üstelik çok eski arkadaşız, güvenirim kendisine. İki kişilik bir oyun gibidir onunla sohbetlerimiz. Kurşunkalem hep zihnimizin müziğini çalabileceğimiz bir enstrüman olarak tanımlanır. Daktilo da öyledir. Kafamdaki düşünce kırıntılarını biraraya getirirken daktilonun tuşlarından dökülen yazıyı hep bir vurmalı çalgının doğaçlamasına döndürmeye çalışırım. Daktiloyla yazarken, yazıya fon müziği yapar daktilo. Bilgisayarla da doğal olarak tanışıklığımız var. Fiyakalı, yakışıklı, bakımlı, günün adamı lap-top kızgın kızgın bakar bana... Niye bu çağdışı oyuncaklarla oyalandığımı bir türlü anlayamaz. Benim tuşlarımda da zihninin müziğini çalar bilirsin; hem ben seni hayal bile edemeyeceğin alemlere yolculuğa çıkarabilirim...

Bütün kütüphaneleri önüne dökebilirim, internet'te surf yaptırabilirim, daha ne istiyorsun be adam? "Niye kağıda yazıp, daktiloda temize çekiyorsun, düzeltiyorsun, uğraşıyorsun, zaman yitiriyorsun? Nasıl olsa sonunda bana gelmeyecek misin? Ne istiyorsun yahu?" Ne mi istiyorum? Aceleye getirmeden tadını çıkara çıkara işi yapmak istiyorum. Yazma eylemiyle doya doya sevişmek istiyorum. Benim, hergün yazan bahtsızlar gibi acelem yok, arkamdan kimse kovalamıyor. Yazı yazarken kullandığım kalemi, daktiloyu, bilgisayarı, zihnimin müziğini çalabileceğim enstrümanlar olarak düşünüyorum. Eski dost kurşunkalemle başlayıp dünün daktilosundan, bugünü geleceğe bağlayan bilgisayara geçen yazının, geçmişten düne, dünden bugüne yolculuğu beni keyiflendiriyor. Yaşamımı keyifli bir yolculuğa dönüştürmekten, zihnimin müziğini ilk ve son haliyle incelemekten çok zevk alıyorum. Koşullar nasıl olursa olsun yaptığım işin tadını çıkarmam gerek. Niye mi? Yaşama küsmemek için...

Kendimle barışık yaşayabilmek için. İşini severek, eğlenerek yapan insanların dünyayla da kendileriyle de barış içinde yaşayacaklarına sonsuz inancım var. Kendileriyle barışık insanların, başkalarını da daha derin bir sevgiyle sevdiklerini biliyorum. Kendimizle barışık yaşadıkça, dünü bugüne, bugünü yarına daha kolay bağlar, başkalarına da daha içten "Seni seviyorum..." diyebiliriz. Üstat Eric Fromm'a göre bu, "Sende bütün insanlığı, bir anlamda canlı olan her şeyi ve yine sende kendimi seviyorum demektir." Ben kendimle barışmak için bu kadar çaba harcayıp, didinirken siz ne yapıyorsunuz? Ne alemdesiniz; kendinizle barıştınız mı? İlle de küs olmanız gerekmez ama arada bir kendiyle yeni baştan bir merhabalaşmak iyidir. Dünyada barış isteyen herkesin önce kendisiyle barışması gerekmiyor mu? Sizle sizin aranızdaki barış görüşmeleri nasıl gidiyor?