Sevenleri ayırmayın!

Onlar, Cumhuriyet'in göçmen kuşları. Cumhuriyet'in felsefesi "özgürlük, eşitlik, kardeşlik" gibi idealler... Cumhuriyet'in temeli varsayılan "adalet duygusu"...
Cumhuriyet'in vatandaşlık bilincinin köşe taşı "kamu hizmeti"...
Cumhuriyet'in dillere pelesenk "birlik, bütünlük"leri yine de mevcutsa, büyük ölçüde hâlâ o sayededir.
Artık genellikle, "şişkinlikleri, bütçeye yükleri, tembellikleri" ile anılıp neredeyse aşağılanan memurların, "mecburiyet"le de olsa...
Yurdu baştan başa dolaşıp çoğumuzun teğet geçmediği her köşesine dokunmaları, koklamaları, sevinç, hüzün, emek akıtmaları, insanıyla soluk almaları sayesindedir.
Toplumsal "adalet hissiyatı"nın asli unsurlarından "zorunlu hizmet"; tayinle, nakille oradan oraya taşınan "çelebilik" yeterince bilinmez, "kadirşinaslık" görmez oldu.
Oysa, Anadolu'nun her yanı, her ne kadar kimi zaman devletlu şirret ve şiddete maruz kalmışsa da, "başka yerlerin iyi çocukları"nın o mecburi dokunuşlarıyla şefkât, bilgi, hizmet, ufuk da buldu.
Öğretmeniyle, doktoruyla, askeriyle, polisiyle ve diğerleriyle.


Öğretmensiz okullar, doktorsuz hastaneler, Ankara vurdumduymazlığı, İstanbul umursamazlığı, devlet gücünün dokunulmazlığı ve baskısı gibi Cumhuriyet'in "kara delikleri"ne rağmen, Türkiye'yi "birbirine bağlayan" en hayati işi bu insanlar yapmakta.
Adeta, bir Türkiye elbisesini binbir dikişle tutturan, anlamlı bir bütün kılan terziler onlar.
Binlerce kadro, tayin ve nakille... Her yıl binlerce taşınma, ayrılık, gurbetle...
Binlerce çocuğun, mütevazı ev eşyalarının sürüklenmesiyle...
Lojman lojman ya da kiralık evden eve koşularla.
Ve giderek, daha az dikkat, daha az ilgi çeker olmasıyla da.
Yetersiz maaşların, elverişsiz koşulların, ayrılıkların, hasretlerin açtığı tüm yaralara rağmen.


Nevzat Atal'ın yanda ayna tuttuğu bir yara da, hep "eşinden, çocuğundan ayrılık" olageldi.
Yine de, yasalar, yönetmelikler ve uygulamalar, Anayasa'nın 41'inci maddesindeki "Ailenin Korunması" ilkesi uyarınca, "eş durumu"nu dikkate almaya çalıştı.
Her yıl binlerce tayin ya da mecburi hizmet, "eş durumu"na uyduruldu.
Şimdi, bilgilerin ve taleplerin, mesela Milli Eğitim'in "İLSİS" gibi bilgisayar ortamı projeleriyle daha hızlı, daha hakkaniyetli uygulamalara geçilme çabası var.
Bakanlıklararası protokollerle, daha etkin ve eşitlikçi bir sistemin kurulma çabası var.
Öğretmenlerin durumu, hep başka memuriyetlerdeki eşlere uydurulmaya çalışılmışken, öğretmenin de öncelik alması gibi bir değişiklik var.
Ertelenmiş mecburi hizmetin, aynı ilin "D ve E grubu" denilen azgelişmiş ilçelerinde yerine getirilmesi, öğretmen atamalarında "doğduğu il olmaz" tabusunun gevşetilmesi var.
Özel sektörde çalışan eşlerin durumu hâlâ dikkate alınmasa da.
Bu açıdan "en katı" kurum varsayılan Silahlı Kuvvetler'de, "Askeri Yüksek İdari Mahkemesi"nin; "Davacı subayın Jandarma'da devlet memuru olan eşi ile farklı garnizonlarda tutulması, başta Anayasa olmak üzere mevzuata açıkça aykırıdır...
Eşi GATA'da ihtisas yapan ve küçük bebeği olan bayan tabip subayın 2. Bölge hizmetinin ertelenmesi dilekçesinin kabul edilmemesiyle yapılan atama, hukuka aykırılıkla sakatlanmıştır" gibi içtihadı var.
Memurunu kâfi doyuramayan devletin, en azından, "sevenleri ayırmayın" sloganı var!