Sahibine göre kişnetmek (3)

Üç gündür koyduğum başlık içimi acıtıyor.
"At gözlükleri"ne inat, uyarma, uyandırma, sarsma, farklı açılar gösterme mesleği olan gazeteciliği, "gözlüğü" bile atıp anmaktan ötürü.
İnsanların kendi kendilerine de durmadan yalan söylediği bir ortamda, "sahip" kadar, çıkardığımız, çıkarmaya zorlandığımız, çıkarmayı kabul ettiğimiz sesler de önemli değil mi?
Mesela, evet, Uzanlar medyayı "şantaj" için kullanmışlardı; iyi de, bugün bunu hatırlatanların çoğu hiç mi kullanmadı?
Döküm yapıp içinde utancın zerresini taşımayanları utandırmak mı gerekli?
Onlarınki, tamam, "arsızlık"tı; iyi de, "ar"ın sınırı, "biraz, daha az, bazen, o kadar da çok değil, şartlar" gibi çizgilerle mi çizilecek?
Özgürlük meselesinin, öncelikle gazetecinin, kendi içinde, kendi yüreğinde, kendi vicdanında, kendi kafasında ve eylemlerinde başladığı ve çoğu zaman orada bittiği hiç mi konuşulmayacak?
Çok ya da daha az arsızlıkların arasında, yüreğine, sesine, sözüne, doğrulara, gerçeklere saygısını, mesleğine ve kendine öz-saygısını koruyabilmek hiç mi mümkün değil?
Neden, bazıları sürekli "sahibine göre..." ses vermeye özen gösterirken, onların varlığı "sahipler" için birer içtihat, şımarıklık, arsızlık vesilesi olup "Demek böylesi mümkün" dedirtirken, kendimize hiç çuvaldız batırmayacağız?
Kölenin köleliğinden sadece sahibi mi sorumlu?
Güç karşısında sessizce yahut kakarakikiri boyun eğmekten başka mümkün yol görmeyenler, güçsüzlüklerin katmerleşmesi, "en alttakiler"e, bu arada toplumun zayıf çoğunluklarına derin ihanet olarak yansımasından hiç mi pay çıkarmamalı?
Gazeteciliğin, "patrona ait" bir müessesede, "açık yayın organı çizgisi" dahilinde, ancak "evrensel meslek ilkeleri" dikkate alınarak yapılan, "halkın içinde, demokratik- kamusal bir faaliyet" oluşu, sürekli birinci maddede öldürülen bir tanım mıdır?