 |  |
 |
|
Ne sıcak bir pazar!..
14 Şubat Cumartesi günü üç yalnız adam, Ünal, Özcan, ben buluştuk. Terk etmiş, terk edilmiş, ayrı kalmış üç yalnız adam.. Vallahi aslında çok tatsız bir güne hazırlamıştım kendimi..
14 Şubat'a saldıran "Ya sevgilisi olmayanlar ne yapsın" diye yazanların haklı olup olmadıklarını bizzat denemek fırsatı geçmişti elime, bu ülkeye Sevgililer Günü'nü getirdiğimden bu yana ilk kez.. Gerçi yanıtı biliyordum.. Anneler ve Babalar Günlerini annesiz ve babasız geçirdiğim 30 bilmem kaç yılda, içimi hüzün kaplamamıştı hiç.. O günler, annem ve babamla geçirdiğim mutlu günleri hatırlamama sebeb olmuştu hep.. Yaşanmış güzel şeyleri düşünmek, hayal etmek, yeniden yaşamak da güzeldir..
G-Mall'da buluştuk.. Kara rağmen cıvıl cıvıl.. Kahve, gırgır, sohbet.. Film.. Yemek, sohbet.. Sonra bir film daha.. Sonra purolar ve gene gırgır sohbet.. Günün nasıl geçtiğini anlamadık..
Masama gelenler.. "Burayı bize siz öğrettiniz" diye teşekkür edenler.. "Bu G-mall bana 9 kilo aldırdı" diye şikayet edenler.. D&R'a gelip tavsiye ettiğim CD setini aldıktan sonra bana "Teşekkür notu" bırakıp Sevgililer Günü'mü kutlayan baba kızlar..
Bu az mutluluk mu?..
Yani hayat devam ediyor..
Yaşadığın sürece hep umut var.. Hep sevgi var.. Hep aşk var..
Pazar daha da sıcaktı..
Beyaz ayıları yazmıştım hani, Coca Cola reklamındaki.. Omuz omuza verdiklerinde gökteki aya dahi ulaşmayı başaran aileyi yazmıştım.. Kolalarını birlikte içiyorlardı.. "Hayatın Tadı" buydu işte.. Sonra birbirlerine sarılıp, nasıl keyif, nasıl coşkuyla kayıyorlardı.. Karda çizdikleri izler mutluluğun resmi değil de neydi, peki..
Sabah erkenden Serpil aradı.. "Ağbi beni gene ağlattın" diye.. Serpil'in ağlamasına alıştık.. Ama gecenin bir vakti, ağabeyim Öcal arayınca..
"Sabahtan beri, arayıp aramamakta dönüp duruyorum.. Şimdi bir duble parlatınca, dedim ki, kendi kendime.. 'Arayacaksın..' Nedir oğlum, bu yaştan sonra bizi ağlatıyorsun?.."
Biz çok mutlu bir aile idik.. Çok da bağlı.. Anne, baba erken gittiler.. Kardeşler.. Herkes bir yere dağıldı.. Hayat böyle..
Ama hep bir arada kaldık.. Hep omuz omuza..
Bir arada gülebilmek için aranızda bağların olması gerekmez..
Aranızda kilometreler varken birlikte duygulanıyor ve birlikte ağlayabiliyorsanız eğer, bilin ki, yalnız değilsiniz.. Bilin ki, hem de öyle sımsıkı sarılarak kucaklıyorsunuz ki hayatı.. Ailenizle..
Telefonu kapadım.. Bahçeye çıktım.. Gökyüzüne baktım.. Ay hilal olsa, alıp indirecektim..
Serpil şimdi ağlar gene..
|
