Son birkaç hafta boyunca zamanımın epey bir bölümünü, belli başlı üniversitelerimizde yeni yeni boy veren liberal gençlik gruplarıyla birlikte geçirdim. İstanbul'da Bilgi Üniversitesi'nde; ardından Ankara'da Liberal Gençlik Derneği'nde ve Bilkent'te düzenlenen sohbet toplantılarında, ülkemizin liberal potansiyeli ile tanıştım.

Madem ki yüz yüze gelmiştik; genel'den çok özel'i; yazılanlardan çok yazılmayanları konuşmayı tercih ettik. Sohbetimiz daha çok benim kişisel liberalleşme tarihimi aktarmam şeklinde geçti. Bu bir bakıma da, "Özel Hayatlar" kitabımdaki yazıların arka planının aktarılması, o yazıların ardında yatan deneylerin, acı ve sevinçlerin, başarı ve başarısızlıkların paylaşılmasıydı.

Hemen söylemeliyim ki, büyük çoğunluğu sıkı okurum olan, bazen benim bile unuttuğum bazı satırlarımı hatırlayan ve yazdıklarımı doğru anlayan böyle bir kitleyle buluşmak benim için büyük bir zevkti. Ama elbette, duyduğum memnuniyet bundan ibaret değil.

Onların varlığı, Türkiye'de liberalizm sözcüğünün tıpkı oportünizm ya da revizyonizm gibi küfür niyetine kullanıldığı günlerin çok gerilerde kaldığını ispatlıyor.

Bu öğrenciler, "gençlik" gibi, siyasi uçlarda dolaşmanın en çok prim yaptığı; devrime karşı evrimi savunmanın gayet antipatik bulunduğu; bireyselleşmek gibi kahırlı bir uğraştan kaçıp bir kollektif içine sığınmanın en yaygın olduğu bir ortamda, kendilerini liberal olarak tanımlıyorlarsa, bu başlı başına bir meydan okuma değil mi?

Liberal gençlerin şu anda üniversite gençliği içinde küçük bir azınlık oldukları kesin. Ama aynı zamanda gençliğin en kaliteli kesimini oluşturuyor, bu bakımdan da özel bir ilgiyi hak ediyorlar.

Akıntıya karşı yüzmek zor iştir. Böyle bir aydın cesareti için gerçekten iyi bir donanım gerekir ve onlar böyle bir donanıma sahipler.

Hiçbiri, televizyondaki tartışma programlarında tribünlerinde oturan akranları gibi "biz gençler" diye söze başlamıyor; sadece kendilerini temsil ettiklerini bilerek konuşuyorlar. Genç olmanın ne üstünlük taslamak ve ayrıcalık talep etmek için; ne de eziklik duymak ve gereksiz tevazu göstermek için bir sebep olamayacağını kavramış, karşınızda eşit birer birey gibi davranıyorlar.

Doktriner bir tutuma düşmemeye özen gösteriyor, her söyleneni kendi akıllarının süzgecinden geçirmeye dikkat ediyorlar.

Fikirlerini ortaya koyarken, "gençlere özgü" olduğu söylenen o keskin-farfaracı tavırdan eser yok. Konuşurken üslupları yumuşak ama içerikten taviz vermeye hiç yanaşmıyor; zehir zemberek eleştirileri tatlı tatlı koyuyorlar ortaya.

Okuyor, hem de çok okuyorlar. Hem liberal literatürü izliyor, hem de Türkiye'de olup bitenleri takip etmek için, Cumhuriyet Gazetesi'nden Yeni Şafak'a kadar farklı kaynakları aynı dikkatle takip ediyorlar. Derslerini ciddiye alıyor, daha şimdiden çalışma hayatlarına ilişkin projeler geliştiriyor, hayaller kuruyor, geleceğe karamsar bakmıyor, başarı için esas olarak kendilerine güveniyorlar. Belki de bütün bunlardan daha önemlisi, homojen bir topluluk oluşturmuyorlar. Aralarında ciddi fikir ayrılıkları çıkıyor, ama bunlardan korkmuyor, tersine zevkle tartışıyorlar. Farklı geleneklerden etkilenmiş, farklı kökenlere sahip; farklı yaşam tarzlarına, farklı hassasiyetlere ve farklı liberalizm yorumlarına sahip topluluklar oluşturmuşlar.

Bu yüzden de onlarla birlikteyken, karşınızda klonlanmış insanlardan oluşan bir topluluk olduğu hissine kapılmıyor; fikri hür, vicdanı hür bireylerle karşı karşıya olduğunuzu anlıyorsunuz.

Onlarla tanışmak, kalitesizliğin diz boyu olduğu bu ülkede ilaç gibi geliyor insana. Şu anda küçük bir azınlık olsalar da, bence bu gençler büyük istikbal vaadediyor.