Annem, kaç yaşıma kadar emzirdi beni? Hangi yaşımda emeklemeyi bıraktım? Erzurum'da, kar kerpiç evimizin kapısına dayanmışken gaz lambasının aydınlattığı odamda, gecenin karanlığından ürker de ağlar mıydım? Hatırlamıyorum.
Fakat, benden üç yaş küçük kardeşim Şefik'in altı yaşına kadar annemin memesine yapıştığını hatırlıyorum.
Yaşasaydı Şefik'ten üç yaş büyük olacak Ragıp'ın emeklediğini hatırlıyorum.
Ragıp'tan üç yıl sonra dünyaya gözlerini açan, en küçük kardeşim Mahmure'nin sakızı çamura düştüğü için ağladığını da hatırlıyorum.
O uzun Erzurum gecelerinde annemin bizleri dizi dibine oturtup masallardan çok, genç kızlığının bakire İzmir'ini ve hayatı boyunca ağzına balık koymamasına rağmen denize özlemini nasıl bir hüzünle anlattığını hatırlıyorum bir de...
Şefik gördü, Mahmure de gördü, ama ne Ragıp ne de annem benim kırk iki yaşında da olsa "baba"lık sevincini yaşadığımı göremedi.
Ragıp, daha çocukluğunun balını ömrünün kavanozuna dökmeden Erzurum'un karakışına bıraktı bedenini...
Annem Şayeste ise ilkgençliğinin İzmir'inde kapattı ömür defterini henüz kırk ikinci sayfasının sonuna gelmişken...
Oysa o deftere yazacak ne çok hüznü ve sevinci vardı yaşasaydı...
Kırk iki yaşında baba olmuştum ve çocukluğum ile oğlum Alican'ın çocukluğunu mukayese ediyordum zaman zaman...
Geceleri kapısını dinliyordum, ağlıyor mu diye...
Gündüzleri hareketlerini izliyordum:
Kapalı duran televizyon ekranında kendi aksini görünce ağlıyordu.
Balkona çıkarınca işaret parmağıyla karıncaları izliyor, seviniyor gülüyordu.
Akşamüzeri işten dönünce sokak kapısının ardında buluyordum onu...
Ama yaşıtları yürüyordu, o ise hâlâ emekleme çağında...
Ve bir gün, bir öğleden sonrası...
Annesi ile hava almış, eve dönmüştük...
Kapıdan girer girmez, Alican birden dizleri üzerine kalktı...
Kollarını öne doğru uzattı...
Dengesini sağlamaya çalışıyordu... Sağladı da...
Ve oldukça düzgün adımlarla yürümeye başladı...
Bu, onun emekleme döneminin sonu, yürüme çağının başlangıcıydı artık...
Şimdi ise on beşinde bir delikanlı...
Ülkeler de insanlar gibi değil midir?
Siyasal ve ekonomik krizler, son anda kucağımıza düşüveren bir savaş, elimizden yitip gidenler, savrulmalar, çocukluğumuz, çocuklarımız...
Bütün bunları ülkenin "emekleme"sine verin...
Çünkü "emekleme"nin ardından mutlaka "yürüyüş" başlayacaktır.
Alican nasıl ayağa kalktıysa Türkiye de ayağa kalkar, kalkacaktır da...
Çünkü ülke, Alican ve onun gibilerin ülkesi ve onlar yürümeyi öğrendiler artık...
