Hava yine sisli, puslu, yağmurlu...Eee 21. Yüzyıl'ın ilk yılı da bitiyor... Saydamlaşma süreci hızlandıkça; köylülüğü bir türlü aşamamış ülkelerde, halk kitlelerinin kendi siyasal demagogları tarafından nasıl kazıklanmış olduğu da usul usul çıkmaya başlıyor su üstüne. Takke düşüyor, kel görünmeye başlıyor...

Yönetilen kitleler, kendi anadillerinin "okuma-yazma" boyutuyla şayet bütünleşememişlerse; sürünmeye, ezilmeye ve kazıklanmaya mahkumdurlar.

Çünkü ne "telif hakları"nın bilincindedirler, ne de okullarda okutulan yazar ve ozanların, hangi siyasal merkezler tarafından ödendiğinin... Bunun uzantısı olarak da, çocuklar okula gittikleri gün; belirli bir hamaset hipnozunun baskısı altına alınır ve kafaları taşlaştırılır. "Eksisi-artısı'yla analitik bir düşünce" yeteneği kasıtlı olarak geliştirilmez.

Bu arada "tabu"larla "dogma"lara karşı çıkan yazarların da, üstüne kezzap dökülür, hayatları kahredilir.

Ve gizli bir iç sömürgenin üstünde, kuru sıkı palavralarla açık saltanatlar sürülür.

Geçtiğimiz cumartesi günü, Hürriyet'de Tufan Türenç'in "Türkiye'de yazar olmak..." diye bir yazısı yayınlandı.

Yazı şöyle başlıyordu:

"Yıllar önceydi. Daha lise öğrencisiydim. İlhan Selçuk'un köşesinde okuduğum bir yakınma beni çok etkilemişti.

Hâlâ unutmam; İlhan Selçuk okumasını sevmeyen bir toplumun yazarı olmaktan duyduğu iç sızısını anlatıyor, Batılı ülkelerin yazarlarının şanslı olduğunu vurguluyordu."

Türenç bundan sonra, gözüne ilişen bir haberdeki kitap, dergi ve gazete alımlarına ait; Türkiye ile Batı arasındaki farkları gösteren istatistikleri sıralıyordu.

Türkiye'de, kişi başına yıllık kitap harcama tutarı 2 dolarmış.

Bu oran Batılı ülkelerde 500 doları buluyormuş.

Türkiye'de evine günlük gazete almayanların nüfusa oranı yüzde 59; dergi almayanların oranı ise yüzde 88...

En çok okuyanı olan kent, İstanbul'muş. Gazete ve kitapların yüzde 50'ye yakını İstanbul'da satılıyormuş.

"Ama... Bu kentimizde yaşayanların da yüzde 60'ı düzenli gazete ve yüzde 68.5'i de kitap okumuyormuş."

Tufan Türenç, şöyle bitiriyordu yazısını: "Bilir misiniz, ünlü hikâye yazarımız Sait Faik tüm hikayelerinden ne kadar para kazanmıştır?

Sıkı durun:

Topu topu 400 lira...

Ya ünlü romancımız Orhan Kemal?

O da 30'u aşkın romanından sadece 1 milyon lira...

Bunların yanında bir de çekilen yasal eziyetleri sakın unutmayın.

Ne dersiniz, Türkiye'de yazar olmak gerçekten de çileli iş değil mi?"

Türkler'in iki temel özelliklerinden biri, "mesleksiz" oluşlarıysa; öteki de, kendi anadillerinin "okuma-yazma" boyutuyla bütünleşmemiş olmaları...

Demagoglar saltanatını sürdürmek için çok rahat kazıklanabilecek bir kitle...

II. Wilhelm'in 5 milyon altın yardımı karşılığı iteklemesiyle; Hükümet'e bile haber vermeden bir gecede tek başına, Rusya'ya, İngiltere'ye, Fransa'ya savaş ilan edip; 2 milyonluk bir zayiat vererek feci bir yenilgiye uğradıktan sonra, İstanbul da işgal edilince; kalkıp da özeleştiri yapacak değilsin ya..

Sanki biz Batı'ya değil de, Batı bize saldırmış gibi, bir hava estirir ve dayanırsın hamaset şiirine:

Binlerce can dirilse de nakletse geçmişi,

Dağlar lisana gelse de anlatsa hepsini;

Garbın cebin-” zâlimi affetmedim seni,

Türküm ve düşmanım sana, kalsam da tek kişi...

Okuma-yazma merakı dışı, tek yönlü dondurulmuş beyinler ve tepetaklak edilmiş tarih öğretileriyle; vara vara nereye varacaktık ki?

Elbet 20. Yüzyıl'ı da rezalet bir fiyaskoyla ıskalamaya ve "yaşam kalitesi" açısından Yunanistan'ın bile 57 basamak altında kalmaya...

Saydamlık süreci hızlandıkça, daha ne tür gizli kalmış kepazeliklerle karşılaşılacak kimbilir?