Dün gece İstanbulspor'un aşırı derecede sert futboluna hiç anlam veremedim. Mütevazı kadrosuyla sezon başından beri iyi futbol oynayarak ligin üst sıralarına yerleşip herkesten övgü almış bir takıma bu yakışmadı. Hırslı olabilirler, fakat sertliğe gerek yoktu. Daha ilk yarıda iki oyuncusunun atılmasıyla, G.Saray'ın rahat ve farklı bir galibiyet almasının zeminini hazırladılar. Sahaya futbol oynamak için çıkıp işlerini yapsalardı G.Saray'ı bayağı zorlarlardı.

G.Saray 33. dakikada rakibinin 9 kişi kalmasıyla rahatlayıp, fazla da zorlanmadan üç puanı aldı. Oysa İstanbulspor'un tam kadro ile mücadele ettiği zaman, defans ve orta sahayı kalabalık tutup G.Saray'ın hızını kesme planı kırmızı kartlara kadar gayet başarılı bir şekilde işlemişti.

Topa daha çok sahip olan takım sarı-kırmızılılardı. Ama sahayı enlemesine kullanarak yaptıkları yan paslarla top çevirmek zorunda kaldılar. Çünkü orta alan ve forvet oyuncuları, rakip defans kalabalığı arasında durarak top bekleyince, bir türlü etkili olabilecek hücum geliştiremediler. Böyle olunca da, akıllı ve bilinçli gol pozisyonu üretemediler.

G.Saray'a yakışmadı
Hakan Ünsal'ın 60 metreden yaptığı mükemmel ortasına, Bülent Akın'ın aynı güzellikte vurduğu kafa şutu ile kazandığı gole kadar, G.Saray'ın başka gol girişimi bile yoktu. Temposuz, oyun disiplininden uzak, darmadağınık bir futbol felsefesi vardı sarı-kırmızılılarda. Ama G.Saray böyle oynamamalı.

Futbolcuların sahada birbirlerini tamamlamaları, aralarındaki pas alışverişinde daha ciddi olmaları lazım. Çoğu zaman yavaş tempo, pası verenin boşluğa kaçmadan yerinde durması yardımlaşma zaafiyeti yarattığından oyunun doğal akışını da engelledi.

İstanbulspor'dan iki oyuncu atıldıktan sonra, G.Saray gibi teknik ve mücadeleci bir takımın daha akıllı ve az yorularak, pas yüzdesini yükseltip rakibine daha fazla gol atması gerekirdi. Ama başta da dediğim gibi, G.Saray'da bir ciddiyetsizlik vardı. Bu da gelecek maçlar için kaygı yaratacak bir görüntüydü.