 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Kampüs
|
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
  
'Resimdeki Kız'
Böyle toplantılarda dünyanın değişik yörelerinden dostlar birbirlerini görür, hasret giderir. Ama aralarına yeni katılan insanlarla tanışmaları da bir başka kazançtır.
Geçen yılki toplantıda Uzakdoğulu bir kadının güler yüzü, neşesi, canlılığı, oradan oraya koşuşturması ve herkesle sohbet etmesi dikkatimi çekti.
Hani bazı insanlar vardır; girdikleri yere neşe saçar, toplantının enerjisini artırırlar.
Bu çekik gözlü kadından da böyle bir enerji yayılıyordu işte.
Kahve arası verildiğinde sohbet eden gruplar arasında dolaşıyor ve herkesle konuşuyordu. Bir ara bize doğru geldi ve gülerek kendisini tanıttı: "İsmim Kim Phuc!" dedi.
El sıkışma adeti olmayan ve birbirlerini eğilerek selamlayan bütün Uzakdoğulular gibi, o da Batı toplumunun adetlerine uymaya çalışıyor ve elini belli belirsiz sıkıyordu insanın; sanki bir jöle gibi...
Kadının adı bana bir şey çağrıştırmadı doğrusu. Bir şey de sormadım.
Teşekkür ederek ciltli kitabı elime aldım. "Resimdeki Kız" adını taşıyan kitabın kapağında o meşhur fotoğraf vardı: Hani Vietnam savaşında napalmden yanmış dokuz yaşındaki kız çocuğunu çırılçıplak ve dehşet içinde koşarken gösteren ünlü fotoğraf. Sonra birden ismin farkına vardım: Kim Phuc! Aydınlık ve mutlu bir gülümsemeyle kitabı bana uzatan kadın, o küçük kızdı. Napalm bombasından yanmış vücuduyla, kollarını açmış, ağlayarak, çığlık atarak koşan, panik içindeki küçük kız. 8 Haziran 1972 günü, Güney Vietnam'daki köyüne Amerikan uçakları tarafından atılan napalm bombası yüzünden yanan çocuk. Associated Press'in çektiği bu fotoğraf, o yılları yaşayan herkesin hafızasında silinmez izler bırakmıştı. Dünya kamuoyu ancak bu fotoğraftan sonra, o uzak ülkede neler olup bittiğini anlayabilmişti. Soyut "savaş" sözcüğü, 9 yaşındaki bir kızın yanmış gövdesinde ve dehşetle bize bakan gözlerinde somutlanıyordu. Pulitzer ödülü de kazanan bu fotoğraftan sonra dünyada söz bitti: Kimse savaş çığırtkanlığı yapamadı artık. Çünkü savaşın ne olduğu görülmüştü.
Belli ki yaşadığı her günü bir hediye gibi algılıyordu.
Hastane yatağında, elleri ayakları kopmuş, kanlar içinde ve çaresiz zeytin gözleriyle bize bakıyorlardı. Ve rahat koltuklarında savaş naraları atanları, bu çocukların karşısına götürmek istedim. Onların gözlerine bakarak, teorilerini anlatsınlar diye...
| ||
