Bu sırada dinleyicilerden bazılarının kendisini alaycı bir yüz ifadesi ile dinlediğini fark eder...
Çünkü, Garih bu konuşmayı yaptığında Türkiye'de tüketim patlaması yaşanmaktadır.

YÜKSEK DUVARLI EVLER
Garih bunun üzerine eliyle çenesini sıvazlar.
Ardından kendisini tebessümle dinleyen genç meslektaşlarına, "Siz gülmeye devam edin. O vakit geldiğinde bu ülkeden kaçmak da sizleri kurtaramayacak. Latin Amerika'da da benzer süreçler yaşandı. Önce evlerin bahçe duvarlarının boyu yükseldi. Sonra o duvarların arkasında da huzur olmadığını anlayınca sizin gibi düşünenler Miami'ye kaçmak zorunda kaldılar. Korkarım ki, Türkiye de böylesi bir kaos ortamına sürüklenecek. Sokaklarda rahat rahat gezemeyecek, korumalı evlerde huzur içinde uyuyamayacaksınız. Benim böyle bir problemim yok. Ben istediğim an yurtdışında yaşayacak birikime sahibim. Ama, bu ülkeyi seviyorum ve Türkiye'de yaşamak istiyorum.
Onun için siz ve sizin gibileri burada ikaz etmeyi bir görev biliyorum."
Bu sözleri bana o günkü toplantıyı izleyen sevgili dostum Makine Mühendisi Yalçın Gür aktarmıştı.
Daha sonra aynı sözleri müteveffa Üzeyir Garih'e aktarıp, "Üç farklı Türkiye sözünün patenti size ait, ama bilginiz olsun bende çok sık bu örneği kullanıyorum" demiştim.
O da bana, "Hayrullah Bey tabii ki kullanabilirsiniz, ne kadar çok bu yaraya parmak basarsak o kadar çok ses çıkar" demişti.
Görünen o ki, cinayetin altında başka parmaklar dolaşmıyorsa, Garih altını kendisinin çizdiği sosyal yaranın kurbanı oldu.
Demek ki, bilmeden kendi yazgısı ile ilgili tarihe not düşüyormuş. Ne acı!..
Oysa... Onun altını sık sık çizdiği üç farklı Türkiye gerçeği bugün için bir vak'a.
Bir realite.
En alttaki kesimi oluşturan kocaman bir Bangladeş.
Onun üstünde yer alan orta büyüklükte bir Pakistan.
Ve mini minnacık bir İsveç düzeyinin de üstünde yaşayan Türkiye'nin kremasını yiyen. Mutlu ama bundan böyle huzuru kaçmış bir kesim.
Daha yeni yeni "Siyah", "Gri" ya da "Beyaz Türkler" diye sınıflamalar yapılan bir gerçeğin altını müteveffa Garih yıllar önce çizmişti.

BÜYÜK İHMAL
Bir başka parametre.
Bundan bir süre önceydi.
Gözlem Gazetesi'nin Genel Yayın Müdürü'ydüm.
Sevgili Şevki Figen'in vasıtası ile tanıştığım İshak Alaton'a haftada bir Gözlem'e yazması için teklif götürmüştüm.
O da kabul etti.
Alaton, telefonda bana yazmayı düşündüğü konuyu aktarıyor, ben de onun sözlerini yazıya döküyordum.
Bu teşrik-i mesaimiz epeyce bir süre devam etti.
2000 yılının Mart ayında Alarko binasına kendisini ziyarete gittiğimde, güvenlik anlamında büyük zafiyetleri olduğunu gördüm.
Bu izlenimimi kendisine aktarıp, "Şimdi elini kolunu sallaya sallaya birisi içeri girse ve sizi vursa, kim ne yapabilir" dedim Daha dikkatli olması gerektiğini söyledim. O da bu sözlerime hak verdiğini söyledi.
Çünkü, mevcut Türkiye fotoğrafı her geçen gün biraz daha flulaşıyor, at izinin it izine karıştığı günler geri geliyordu...
Bu tür dönemlerde ya bir politikacı, ya bir basın mensubu ya da bir işadamı suikaste uğrardı. Onlar da Türkiye'nin önde gelen gruplarındandı. İşadamlıklarından ziyade, aydın kimlikleri ile öne çıkmışlardı. Bu anlamda kendilerine dikkat etmeleri gerektiğini söylediğimde, "Haklısın Hayrullah, kim vurduya gitmeyelim" demişti. Yaptığım uyarı olası bir suikast ihtimaline karşıydı...
Sonrasında aynı endişelerimi ilk karşılaşmamızda Üzeyir Garih'le de paylaştım. Alarko binasına bir sonraki gidişimde karşılaştığım manzara ilginçti. Güvenlik önlemleri abartılı bir şekilde artırılmıştı.
Bunun üzerine o sırada söyleşi yapmak için odasında bulunduğum Alarko'nun Genel Koordinatörü Ayhan Yavrucu'ya "Şimdi de güvenlikçi arkadaşlar işi çok abartmışlar" dediğimde, "Hemen baktırıyorum, şimdi işi yoluna koyarız" demişti.