Adamın bu kadar yakından bakarken, ilgiyle gözleri bu kadar kamaşmışken genç kadının "nasıl biri olduğunu" asla anlayamayacağını biliyor alttan alta...

Demek istediği şu: "Benim üzerime hayallerini, ideallerini yükleme! Beni benden almaya kalkma! Kendini zorlama... Dur orada! Dur ve bak!"

Hatta şunu demek istiyor bile olabilir: "Ben ne istiyorsam onu yap, o kadar yap! Sen değil ben hükmedersem, kabul!"

Adam işitmiyor onu; adam genç kadının gözlerinde boğulmuş çoktan...

Birbirimizin karşısına çıplak manzaralar olarak çıkabilir miyiz?

"Nasılsak öyle" görünebilir miyiz başkalarına?

Onlar bizi "olduğumuz gibi" görebilirler mi?

Bunun için önce durup bakmak, sonra da bakarken görmek gerekmez mi?

Birbirimizin yanından böyle hızla gelip geçerken mümkün mü durup bakmak ve görmek?

Sütliman bir mevsimde, kıyıya gidip dalgaları beklemek gibi bir şey birbirimizi "olduğumuz gibi" tanımak... Ne kadar süre gerekecek, kaç gün, kaç hafta, kaç ay? (Hani ilişkilerin o en berbat, en sevimsiz final sözcükleri vardır ya; "seni hiç tanıyamamışım!" Kaç yıl alır bu söze kadar geçen tanışıklık?)

Bana öyle geliyor ki, hep o Akdeniz kentinde otelden çıkıp havalanına gitmek üzereyken kenti "kendi hali içinde" farkeden turist gibiyiz insan ilişkilerinde de...

Tam ayrılırken... Ustura keskinliğindeki o "bekleme" anında farkederiz birbirimizin ve hayatın asıl yüzünü...

Yani... tanışmak başkadır, tanımak çooook başka!..

Sürtünmelere ilişki dediğimiz hız çağında gerçekten tanımak, "durup bakmak" zor iş!

Bu yüzden belki de o yanlış anlamalar, feryat figan yanılgılar...

Bu yüzden belki, "ben adamı gözünden tanırım" böbürlenmelerinin çok çabuk fos çıkması...