Yerküremiz bir toz bulutunun altındaymış; giderek de daha çok kirletiyormuşuz bu gezegeni.

Yeşil alanların azaldığı uzaydan açıkça görülmekte imiş.

Astronotun bulunduğu noktadan baktığınız zaman Üzeyir "Garip" cinayeti görünmüyor. Anayasa değişikliği de seçilemiyor o uzaklıktan, 30 Ağustos resepsiyonu da!

Sadece, mavi renkli ve tozlarla kaplı bir portakal görünüyor.

Carl Sagan "Soluk mavi bir nokta" diyordu dünyamıza.

Ya biraz daha uzaklaştığınız zaman ne oluyor?

Milyonlarca galaksi arasında güneş sistemi o kadar minicik kalıyor ki, uçsuz bucaksız bir kumsaldaki kum tanesi haline dönüşüyor.

Ya daha ötesi!

Geceleri bazı yıldızlara baktığımız zaman, o yıldızın artık orada olmadığını, milyonlarca yıl önce gittiğini ama ışığının bize ancak ulaştığını biliyoruz.

Işık milenyumları boyutunda dünyamızın ömrü de bir su sineğinden fazla değil.

Ya bizim hayatımız?

Sanki evren bizden soruluyor, sanki sonsuza dek yaşayacağız!

NASA'da Güneş ve Mars projelerini yöneten arkadaşım Şeyh Dierra diyordu ki: "Dünya tarihinde insan soyu kısacık bir ana sığıyor ve mutlaka ortadan kaybolacak."

Dünya da kaybolacak!

Bu zaman ve mekân bilincine sahip olsak, yaşamamız için hiçbir sebep kalmazdı ortada ama hepimize ego denilen bir içgüdü verilmiş.

Mantığımızla bunları düşünüyor ama yüreğimizle, hayat denilen kısacık ana dört elle sarılıyoruz.

Sarılalım, sarılalım ama bu kadar fazla abartmanın da bir anlamı yok.

Halk türküsünde denildiği gibi: "Bu dünya bir penceredir - Her gelen baktı geçti!"