UNESCO ana sözleşmesinde yer alan şu cümle çalışmalarımıza ışık tutuyordu: "Bütün savaşlar insanoğlunun zihninde başlar. Öyleyse barış da zihinden başlayabilir."

Dünyadaki okul eğitimi ve popüler kültür araçlarının "savaş kültürü" ile biçimlendirildiğini saptıyor ve bunu "barış kültürü" ne dönüştürebilmeyi amaçlıyorduk.

Dünyanın birçok ülkesinde çalışmalar yaptık. Bazı Latin Amerika, Asya ve Afrika ülkeleri okul sistemlerini "barış kültürü"ne göre oluşturarak ulusal eğitim programı olarak kabul ettiler.

Acımasız savaş sırasında eğitim olanaklarından yoksun kalan Bosnalı çocukların, değişik ülkelerde hızlandırılmış kurslardan geçirilmesini örgütlemekle başlayan görevim, bugün de devam ediyor.

Ve karınca kararınca da olsa, dünya barışı için uğraşanların arasında yer almak ömrümün en büyük mutluluklarından birini oluşturuyor.

Eğitim sistemimiz buna kapalı.

Birleşmiş Milletler'in ilan ettiği "Barış Kültürü Yılı" bile, bizde gerekli yankıyı bulamadı.

Ben bunu son derece şaşırtıcı buluyorum.

Çünkü savaşın acılarını iyi bilen Gazi Mustafa Kemal, "Yurtta barış, dünyada barış!" sloganını bu ülkenin ana ilkelerinden birisi haline getirmişti.

Toplumsal dengelerin iyice bozulduğu ve iç barışın ciddi tehditler altına girdiği bu dönemi hepimiz kaygıyla izliyoruz.

Kutuplaşmanın arttığı Türkiye'yi inzibat tedbirleriyle korumak çok zordur.

Bir an önce toplumsal barışın, diyalogun ve çoğulcu demokrasinin yolu açılmalı.