 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
  
Gel yanımda uyu!
Sonra biraz aralık bırakılıp o söz yazılmıştı: "Can sıkıntısı."
Kısa süreli "çarpışma"mızdan alev çıkartabilmiş bir kadına aitti not, hatırladım.
Ama beni asıl şaşırtan bu notun biraz altında, sayfanın kenarına karalanmış ve benim elimden çıkmış bir desendi...
Sırtını tek katlı bir evin ön yüzüne vermiş bir taraça çizmiştim. (Taraça bambaşkadır. Taraçalar ve can sıkıntıları birbirlerinin en iyi dostlarıdır. Ve hayat... Hiç çağırmadan gelir taraçalara...)
Bir ucunda iki kişilik eski, atılmaya kıyılamamış gibi bir kanepe, öteki ucunda bambu bir şezlong vardı. Hayal meyal karalanmış, insandan çok hayvanı andıran bir yaratık şezlongun yanına uzanmış yatıyordu...
Garipti... Defteri kapattım.
Uzandım, gözlerimi kapattım, hatırlamaya çalıştım.
Yıllık iznimi ülkeme dönmek yerine, şirketin işçilerinden birinin köyünde geçirmeye karar verdim. İki odalı bir köy evi hazırladılar bana; olağanüstü konukseverdiler. Yağmurun kesildiği akşamüstleri, köyün içlerinden kızarmış biber kokularının ulaştığı sevimli bir taraçası vardı evin. Orada terkedilmiş gibi duran kanepeye oturdum ve bana öyle geldi ki, bir daha hiç kalkmadım... Yüksek ateşte sayıklar gibi bekledim... Neyi? İçimde biriken öfkeyi yenebilmek için bu kadar uzaklarda çalışma teklifini kabul etmeme neden olan kadını mı? Hayır! Neyi bekliyordum? Asla gelemeyecek olanı...
Olmayacak şeydi! kanepede uzanmış, ağzımdaki buz parçasını damağımda dolaştırıp duruyordum. Önce hışırtısını işittim. Ardından ayaklarının ahşapta çıkardığı tok sesi... Hemen farkettim; teninin tüylü yumuşaklığını; et, süt ve toprak kokan ağzını özlemişim... Burnunu dokundurdu... Yanaklarını sevdim, kulaklarını ovuşturdum avucumla. Genzinden çıkan hoşnutluk hırıltısı başımı döndürüyordu. Elleri yumuşak ve tombuldu! Gözlerime bastırıyordu, sanki onu görmemi istemez gibi... Ama tırnakları canımı acıtıyordu. "Kimsin sen? Konuş benimle..." Bir ara kulağıma "düşlerinim senin" diye fısıldadı, yoksa bana mı öyle geldi? Yan yana uzandık. Kendini kanepeye bırakışındaki umursamaz hafiflikle iktidar duygusunun karışımı çarpıcıydı... Öptü beni ve sonra sırtını dayayıp uykuya daldı. Bir ara gözümü açıp sabah yıldızına baktığımı hatırlıyorum. Biliyorum; sevgiliye özlemin keskinleştirdiği günlerden sonra buluşma ve hazdan kendini yitirme öyküleri gerçekte yenilgi öyküleridir... Çünkü aşkla da olsa yere kapanan, bir daha kolay kolay ayağa kalkamaz.
Göz kapaklarımı zorlukla açtım ve başucumda orman korucularından birini gördüm. Tüfeğine dayanmış uyanmamı bekler gibiydi. Şaşkınlıkla kollarıma, yüzüme, üstüme başıma bakıyordu. Göz göze gelince ferahladı biraz adam. Gülümsedi. "Bakın bayım" dedi; "dün gece çevrede bir jaguar dolaşmış. Köylüler şikâyet etti ama yakalayamadık. Dikkatli olun diye uyarmak için geldim!" Sonra yüzümdeki, kollarımdaki çiziklere bakarak ekledi: "Hayvanın en ufak bir belirtisiyle karşılaşırsanız telsizle haber verin lütfen."
Hepsi bu kadar! Aklınızdan neler geçiyor kestirebiliyorum. Ama bir sorum var size: Hatıralar mı, yoksa düşler mi daha gerçektir? Siz ikisinden birini seçebilirsiniz, ben ikisinden de vazgeçtim; yine can sıkıntımla baş başayım... | ||
Yöre Elektronik Yayımcılık A.Ş. işbirliğiyle hazırlanmıştır.