Gayet hanımefendi bir arkadaşımın felaket bir huyu vardır: Ortalama her altı ayda bir ev değiştirir. Aslında huy demek yanlış olur çünkü sonuncu taşınma hariç geri kalan 14 taşınmanın hiçbirisini kendi isteği ile yapmadı. İstanbul'da ne kadar üç kağıtçı evsahibi varsa buna denk geldi, o da habire evlerden çıkartıldı durdu. Her neyse sonunda Cihangir'de bir ev tuttu ve burada nispeten daha uzun oturabileceğine kanaat getirdi. Bunun üzerine evini boyatmaya karar verdi. Cihangir'de dükkanı olan Ömer Usta'yı tuttu. Ömer Usta alet edevatıyla eve girdi ve bir daha çıkmak bilmedi. Günler geceleri kovalıyor, bu adam duvarları kazımayı daha bitiremiyor. Güya daha üstüne alçı çekecek, onun üzerine boya sürecek sonra pencereler, sonra parkeler... Ama hayır. Gidiyoruz geliyoruz ev aynı. Sonunda arkadaşım Ömer Usta'ya çıkışıyor. "Bak ben üç günlüğüne bir iş gezisine gidiyorum, geldiğim zaman her şey bitmiş olsun." Ömer Usta "İyi" diyor, "yola çıkıyorsun, gel bir öpeyim seni" diyor ve arkadaşıma bir hamle yapıyor. Kız duymazlıktan gelip iki adım geri gidiyor. Ömer Usta buna hiç aldırış etmeden büyük bir pişkinlikle "Bu işler bitsin, seninle yatacağız" diyor. Arkadaşım "ne diyorsun sen" derken o yine pişkinler kralı olarak ekliyor: "Merak etme canım, parasıyla!"

Hakikaten bunu diyor. Arkadaşımı bir profesyonel sanıyor! En ufak bir şüphesi yok. Neye dayanarak? Hiçbir şeye. Topu topu bir hafta içinde toplam yarım saat gördüğü bir kadının mesleği konusunda hiçbir şüphesi yok. Evet hoş bir kızdır ama hafif meşrep en ufak bir tarafı da yoktur. Üstelik üşüdüğü için sürekli kapalı tıkılı giyinen de biridir. Makyaj bile yapmaz. Evde kitap kolileri dışında tek bir eşya yok. Tek bir arkadaşını da görmüş değil. O zaman????