Yıllar yılı insan öyküleri anlatıp durdum. Çileli, başarılı, değerli, üretken, şöyle ya da böyle birbirinden ilginç, inişli çıkışlı ömürlere açtım kulağımı... Ne zaman sıradışı bir insan hikayesine rastlasam derinine inmeye çalışır, farklı bir refleksle hafızama kaydederim hemen... Şu gelip geçen karanlık zamanlara dair yazı yazmak istemediğim bir anda, kalbimi yazar Vecdi Çıracıoğlu'nun bir hatıratına uzatıyorum şimdi. (Bir zamanlar "Bugün canım yazı yazmak istemiyor!" diyen şövalye yazarımıza selam!) Geçenlerde, (şaşırma duygusunu kaybetmemiş, hayatın tecellisine inanan insanlara) vurgun yediren bir hikaye anlatmış Vecdi Çıracıoğlu... Dedesinin, Kuvayı Milliye'ci şoför Hamit'in hikayesi... Özetleyerek aktarıyorum. Az biraz soluklanın ve okuyun lütfen.

1922 yılının 5 Kasım'ı... İstanbul İngiliz işgali altındadır. O gün Ankara Hükümeti'nden gelen emir uyarınca "PeyamĞı Sabah" yazarlarından Ali Kemal için yakalama tezkeresi çıkmıştır. Ali Kemal Kuvva'cılara göre "Vatan haini" bir İngiliz casusudur. Hatta, "İngilizlere, padişah efendimize karşı gelmek vatan hainliğidir. Mustafa Kemal vatan hainidir. Çapulculardır. Attıkları topların mermileri lahana, tüfekleri pırasadır!" diyecek kadar.

İşte, 5 Kasım öğlene doğru emri yerine getirmekle görevli iki "Kuvvacı" Ali Kemal'i Beyoğlu'nda her daim gittiği Berber Martin'in dükkanında kıstırır. Ancak Ali Kemal'in derdest edilip çarçabuk uzaklaştırılması için güvenilir bir şoföre ihtiyaç vardır. Tesadüf bu ya "aranan kan" hemen oracıkta sokağın köşesinde durmaktadır zaten. Ford'una kurulmuş olan şoför Hamit kısa bir sohbetin sonunda "Kuvvacı"lara gerekli güveni verecek, hatta "vatan sağolsun" diye el sıkışacaklardır.

(Hamit ki birkaç ay öncesinde yazılarına, vatan hainliğine öfkelendiği Ali Kemal'i arabasıyla ezmek istemiş, fakat "ölümü benden olmasın" diye bu eyleminden vazgeçmiştir.) Evet, kısa bir süre sonra görevleri tehlike olan üç adam Ali Kemal'i karga tulumba yakalayıp, "ford"a atarlar. Hamit'in kullandığı araba Galatasaray'dan Boğazkesen'e, oradan da Tophane'ye indiğinde İngilizler çoktan peşlerine takılmışlardır bile. Ancak şoför Hamit işinin ehli ve eski bir İstanbul kurdudur. Birkaç manevrayla sokaktan sokağa girerek izini kaybettirir ve Haydarpaşa'ya gelirler... Ali Kemal iki kuvvacının mevcuduyla burada trene nakledilir. Ve lokomotif Ankara'ya doğru yol alır... Şoför Hamit de apar topar garajına dönüp plakasını, motorunu değiştirmenin bir yolunu arar. Serde yakalanmak ve İngilizler tarafından işkenceye alınmak vardır ne de olsa... Bu arada Ali Kemal, İzmit'te trenden indirilip, merkez kumandanlığına götürülür. Yeniden trene nakledilmek üzere istasyon meydanına geldiğinde ise "özel bir operasyon" sonucu linç edilir. Ali Kemal'i, ne askerler ne de "kuvvacılar" kurtarabilmiştir, taş yağmurundan! Oracıkta yığılır kalır...

Aradan yıllar geçer, İngiliz korkusundan Adapazarı'na yerleşen şoför Hamit işgalin kalkmasının ardından ailesiyle yeniden İstanbul'a döner. Birkaç zaman sonra da vefat eder. Hamit'in küçük oğlu "milletvekili" olmuştur. Verilen devlet resepsiyonlarında Ali Kemal'in "büyükelçi" oğluyla karşılaşır sık sık. Ama hiçbir zaman birbirlerine "babam, baban!" diyemezler.

Ve 1999'un Kasım ayı... Şimdi Vecdi Çıracıoğlu'ndan naklen... "Her zaman gittiğim sahafta Ali Kemal'in (Ömrüm) adlı kitabını sormuştum. Sahaf çok aradı, ama bulamadı. O arada kulak misafiri olan biri, 'Ben de var isterseniz getireyim!' dedi. Ertesi gün kitabı bana uzatırken 'Kitabı babam düzenledi, Ali Kemal dedemdi!' dedi. Boğazım düğümlendi, 'dedem, deden' diyemedim. Gözlerinin içine baktım, kitabın üzerindeki resme çok benziyordu."