Ebu Leheb'in cehaleti
Hele hele hayata gözlerini açtıklarından beri sevip ibadet ettikleri putlarının boşluğunu ve yaptıklarının mânâsızlığını onlara, kibirlerine rağmen, kabul ettirebilmek pek de kolay bir iş değildi.

O an için imanı ve dilinden başka bir silahı olmayan bir Peygamber için, bu görev, gerçekten ağır ve yorucu bir görevdi. Ama, Peygamberimiz (S.A.V.) bu zorlu göreve, daima kendisiyle birlikte olan Rabbinin (C.C.) uğrunda gözü kapalı ve seve seve yürüdü...

Dünyayı simsiyah örtüsüyle saran gecenin ardından, yavaş yavaş ışıldayan sabahın ışıklarıyla gün yüzünü göstermeye başladı. Ve güneşin parlak nuru ile dünyanın çehresi yeniden aydınlandı. İşte o an insanlar, Mekke'deki Safa Tepesi'nden kendilerine doğru bağıran bir insanın sesini duydular.

- Abdulmuttaliboğulları!.. Fihroğulları!.. Lueyyeoğulları!.. Arkadaşlar, arkadaşlar!..

Kendilerine seslenildiğini anlayan insanlar, Muhammed bizi çağırıyor diyerek, dört bir yandan geldiler, tepenin önünde toplandılar. Peygamberimiz (S.A.V.) onlara şöyle dedi:

- Lütfen bana söyleyiniz! Bu dağın arkasından kalabalık bir at sürüsünün üzerinize doğru gelmekte olduğunu bildirsem, bana inanır mısınız?

- Evet! Çünkü senin hiç bugüne kadar yalan söylediğini duymadık.

- İşte!.. Ben bir peygamberim; sizi bekleyen şiddetli bir azab var.

Topluluğun içinden Allah (C.C.) düşmanı Ebu Leheb'in sesi yükseldi:

- Bizi bunun için mi çağırdın? Vaktimizi boşa harcadın!..

Resulüllah (S.A.V.) bu sözü üzerine Ebu Leheb'e bağışlayan ve bağışlanmasını dileyen bir bakışla bakmakla yetindi. Başka karşılık vermedi. Bu davranış, O'nun yüksek ahlâkının, bize de örnek olması gereken, küçük bir tezahürü idi.

Yüce Mevlâmız (C.C.), Ebu Leheb'in bu küçümseyici, aynı zamanda büyüklenici tavrına karşılık, Kur'ân-ı Kerim'inde ona münhasır apaçık ayetler indirdi. Bu ayetlerin her bir Müslüman tarafından, her bir okunuşunda o hainin ruhuna lanetler yağmaktadır. Bütün canlılar ölüp tek Allah (C.C) kalıncaya ve mükevvenata "Mülkün sahibi kimdir" sorusu sorulup da "Ancak tek olan Allah'tır..." (C.C) cevabı alınıncaya kadar bu lanet yağmuru devam edip gidecektir.

Güzel ahlak
"Ben güzel ahlâkı tamamlamak için gönderildim." (Muvatta)

"Allah'ım! Yaradılışımı güzel yaptığın gibi, ahlâkımı da güzelleştir." (Müsned)

"En hayırlınız, ahlâkça en güzel olanlarınızdır." (Tirmiz”-Müslim.)

"İyilik, güzel huydur. Günah, vicdanını rahatsız eden, içinde sakladığın ve insanların duymasını hoşlanmadığın şeydir." (Tirmiz”-Müslim)

"Su, buzu erittiği gibi güzel ahlâk da günahları eritir (yok eder); sirke balı bozduğu gibi kötü ahlâk da ameli bozar." (Taberân”)

"Bence en sevimliniz, ahlâkça en güzel olan ve etrafındakilerle hoş geçineninizdir ki, onlar herkesi sever ve herkes de onları sever. Bence en sevimsizleriniz koğuculuk yapan, dostların arasını açan ve temiz kimselerde kusur arayanlarınızdır." (Taberâni)

"Kötü insanlardan birisi de, şerrinden dolayı insanların kendisinden sakındığı kimsedir." (Muvatta)

Kalbini mi yardın?
ASHAB'tan Hz. Peygamber'in (s.a.s.) çok sevdiği Usame b. Zeyd, başından geçen bir hadiseyi şöyle nakleder: Resilullah bizi düşmana karşı göndermişti. Cüheyne kâbilesinin Hurukât ismindeki koluna baskın düzenledik. Ben hemen bir kişiyi yakaladım. Adam; "Lâ ilâhe illallâh" dediği halde onu öldürdüm. Bunun üzerine beni bir düşüncedir aldı. Dönüşte olayı Rasõlüllah'a anlattım. Hz. Peygamber: "Lâ İlâhe İllallah dediği halde onu nasıl öldürdün?" buyurdu. Ben de: "Ey Allah'ın elçisi o, bunu kılıç korkusuyla söylemişti" dedim. Bunun üzerine bana şu sert cevabı verdi: "Sen onun kalbini yarıp baktın mı? Lâ ilâhe illallâh'ı samimiyetle mi yoksa silah korkusuyla mı söylediğini nasıl anladın?" Resõlüllah bu azarını o kadar çok tekrar etti ki, keşke bugünden önce müslüman olmasaydım (da bu hâdise ile karşılaşmasaydım) diye temenni ettim. (Müslim, el-İman, 41; Ebu Dâvud, el-Cihâd, 95)

MEHMET NURİ YILMAZ