22 Ağustos 1946'da evlenmişlerdi. İyi günde, kötü günde; daima bir yastığa baş koymuşlardı. Ama işte 12 Eylül yönetimi onları birbirinden koparmıştı...

'UTANDIM'
İkinci mektubu "Evlilik yıldönümü" mesajını aldıktan sonra yazmıştı:

Yukarıdaki satırları sabah yazmıştım. Şimdi mektubunu, getirdiklerini ve çiçeklerini aldım. Önce 22 Ağustos'u anımsamadığım için utandım. Ama sonra, bunu, mutluluğumuzun, yıldan yıla değil, her gün bilincinde olduğumuza yordum. Ama bilincinde olduğumuzun da kartınla ve çiçeklerinle bilincine varmaktan ayrıca mutlu oldum.

Bu bilinçle ve eşdeğerde bir yaşamı çıkışımdan sonra olsun kurabileceğimizi umarım.

İyi olduğuna ne kadar sevindiysem, hala koşuşturmana da o kadar üzüldüm. Ben hapisteyim, annen hastanede, ayrıca evler, kediler, çiçekler, kuşlar. Hepsinin yükü omuzlarında...

Benim için çok iyi bir düzen kurdun. Herşeyi inceden inceye düşünmüşsün. Belki, yarından sonra, artık iki günde bir yiyecek göndersen daha iyi olur. Hiç değilse bir günün belki biraz relaxed olur.

Annenin ateşinin sakıncalı olmadığını ve çıkışını engellemeyeceğini umarım. Ama en küçük bir tereddüt olursa, bence, hastanede alıkoyun. Kendisinin de büyük bir şikayeti olmadığını (hastaneden) sanırım.

Sevgilerle, Rahşanım...

Bülent Ecevit, 23 Ağustos 1982'de eşine yine teselli amaçlı bir mektup gönderdi:

Sevgili Rahşanım,

Bugün gözcüye ve -umarım ki- dişçiye gideceksin. Sonuçlarını bana bildir lütfen. Annenin sağlık durumunu da bildir. Ateşinin çıkmasını merak ettim.

Ben iyiyim. Ateşim arada bir yine çıkıyor ama bir rahatsızlık vermiyor. Boğazımdaki hafif bir yanmadan gizli bir soğukalgınlığı olabileceğini düşünüp, dün akşam yine Tetraya başladım. Şimdiden biraz farketti.

Senden duvarlar için resim istediğime, sonradan çok utandım. Bugün göndermemişsen, sakın gönderme. Eksiğim, duvarlarda resim olsun.

Sanırım artık Mustafa'yı iki günde bir gönderme sistemine başlayabilirsin. Sen de buralara kadar zahmet etme. Hiç değilse her seferinde zahmet etme...

Seni özlemek dışında hiçbir sıkıntım yok. Kendini harcamazsan ve üzmezsen çok sevinirim. Bu hafta avukatlarım geldiğinde senin ziyaret gününü saptarız, sana bildiririm.

Şimdilik bu kadar. Bugün senden bir not gelir, birşeyler eklemem gerekirse aşağıya yazarım.

Sevgilerle Rahşanım

NİHAYET ÖZGÜRLÜK
Jan Stage davasından Ecevit'in beraatine karar verildi. 15 Ekim 1982'de Askeri Yargıtay'dan tahliye kararı çıktı. Ecevit, kurtulduğuna sevinemiyordu. Çünkü günlerdir haksız yere içerideydi. Ankara Dil Okulu'nda tutuklu kaldığı 54 günün, cezasından düşülmesi gerekiyordu. Ancak tahliyeye 34 gün kaldığı için sadece 34 gün düşülebildi. Ecevit, 56 gün hapiste kaldıktan sonra 15 Ekim 1982'de akşama doğru Ankara Cezaevi'nden çıktı...

Kapıda sadece Rahşan Hanım ve şoför Mustafa vardı...

"Aklım, gönlüm hep sende..."

BÜlent Ecevit'in Ankara Kapalı Cezaevi'ne son girişinde, annesi Nazlı Ecevit, Erdek'te tatildeydi. Oğlunun yeniden cezaevine girdiğini öğrenince çok üzüldü ve şaşkınlık içerisinde telefona sarıldı. Rahşan Hanım ve kızkardeşinden bilgi aldıktan sonra oğluna, 31 Ağustos 1982'de şu mektubu gönderdi:

Çok sevgili, kıymetli evladım

Aklım, gönlüm hep sende. İnşallah sıhhatin iyidir. Kendini oyalayacağına eminim. Erdek'de rahatım huzurum olmadı. Hep seni düşündüm. Allah sağlık versin, bu günler de geçecek tabi. Senden ve Zahide Hanımdan (Rahşan Ecevit'in annesi) haber almak için çırpındım. Telefon bir türlü açılmadı. Zahide Hanım'ın numarası değişmiş. Kardeşinden öğrendim. Fakat yine telefon açılmadı. Arıza da açılmadı. İki gün ve gece böyle geçti. Sonra acele istedim. Asude (Rahşan Ecevit'in kızkardeşi) ile görüştüm. Ertesi günü Rahşan telefon etmiş. Ben bankaya gitmiştim. Dün Rahşan telefon etti, iyilik haberlerini verdi. Evi bıraktığım gibi buldum. Bu sene Erdek'de o kadar huzurum olmadı.

Gelecek seneyi düşünmüyorum. Ferhunde (Bülent Ecevit'in büyük teyzesi) maşallah pek iyi, gözlerinden öpüyor. Bende bir an evvel huzur ve özgürlüğe kavuşman dileği ile seni kucaklar ve öperim sevgili oğlum. Sağ var ol.

Annen

Nazlı Ecevit