Hükümet, kira artışlarına yüzde 25 sınırı getirdi ama pratikte ne böyle bir sınır kaldı, ne de TL ile kiralama ortamı kaldı.
Yüzde 25 ile yetinmek istemeyen ev sahipleri, ki kiraya muhtaç olanlar haklıdır, tamamen dövize döndüler ve ortalama 400 dolar civarındaki kiralar 800 dolara dayandı.
Ben bütün bunları, yüzde 25 sınırlaması getirildiği gün yazdım.
İnsanları, ne evini şu kadardan kiraya vereceksin diye ne de sen de şu evde bu kadar kiraya oturacaksın diye zorlamak mümkün olmadığına göre bu kaosu kökünden halletmenin yollarını aramak gerekiyor.
Yani sonuçta...
Ne ev sahibi, kiracının eline bakmalı, ne de kiracı ev sahibinin iki dudağının ucunda yaşamalıdır.
Gelmiş geçmiş hükümetlerin bu temel meseleyi, ki barınma ihtiyacı insanların en temel ihtiyaçlarındandır, çözememiş olmaları yüzünden, vatandaş, kiracı-ev sahibi çatışması ile ömrünü çürütmekte, adliyelerde sürünmekte, sayısız saygın vatandaş üç kuruş için gırtlak gırtlağa gelmektedir.
Oysa gelişmiş toplumlarda, ev sahibi ile kiracı "hasım" değildir.
Barınma sorunu genelde çözülmüş olduğu için, ne kiracılık ne de ev sahipliği insanları kanser eden bir hadise olmaktan çıkmıştır.
Fakat bizim gibi ülkelerde, kiracı ile ev sahibi, her zaman çıkarları çatışan iki kampa ayrılıyor.
Bunun temel iki nedeni var:
Birisi, milyonlarca kiracının zor hayat şartlarında çektiği ödeme güçlüğüdür.
Diğeri ise, ev sahiplerinin önemli kısmının, aldığı kirayı geçim kaynağı olarak görmesi, ona muhtaç olmasıdır.
Diyebilirsiniz ki, bunları biz de biliyoruz, ne anlatıp duruyorsun?
Ya da "teklifin nedir?"
Teklifim açık:
Bu memleketin topraklarının yüzde 65'i devletin, hazinenin elinde...
Öylece duruyor.
Bu toprakların bir kısmı akılcı, projeli ve planlı bir biçimde, devletin hakemliği altında, neden iskâna açılmıyor?
Neden, bu topraklar büyük müteahhitlere, vatandaşa, olabilecek en düşük maliyet ve en uzun vadeli ödemelerle mesken imal edilmesi yönünde tahsis edilmiyor?
Neden bu memleketin genç aileleri, normal bir çalışma temposu ile 8-10 veya 10-15 yılda, belirli ödemelerle başlarını sokacak bir eve sahip olamıyorlar?
Da, ev sahiplerinin insafına terkediliyorlar?
Öte yandan ev sahipleri neden; zor bela edindikleri bir evin kirasına muhtaç halde yaşıyorlar?
Belki de hiç istemeden; kiracılarının karşısında sürekli dilenci durumuna düşürülüyorlar?
Bu meseleyi çözecek bir hükümet, bence yüzyılın hükümeti olabilirdi...
Ama nerede o basiret, nerede o reformculuk!
İzmir Emniyet Müdürlüğü'nün bulduğu çözümü dün yazmıştım, vatandaş gülmekten kırılmış, teklif edilen rüşvetin iki mislini ödül olarak verme icadına...
Bazı vatandaşlardan da, rüşvete çözüm hususunda ilginç bir teklif geldi...
Rüşvet alanı da, vereni de Taksim'de sallandıralım diyenleri bir kenara bırakıyorum, çünkü o çözüm biraz vahşi kaçıyor, bizim demokratlığımıza da pek sığmıyor.
İlginç çözüm önerisi şu:
Rüşvet veren suçlanmasın!..
Ki, rüşveti verdikten sonra ihbarda bulunabilsin...
- Hakim Bey, ben filanca şahsa, şu kadar rüşvet verdim. Şurada verdim, buna karşılık şu işi yaptırdım!..
Takip, mahkeme derken rüşveti alan içeri... Rüşvet de hazineye...
Okurların bu önerisi benim aklıma yattı... Sıkıysa o şartlarda rüşvet istesinler de görelim...
