Ölüm mevsimi

Ölümler üst üste geliyor.

Kemal Sunal, Vittorio Gasman, Walter Matthau, aktörlük mesleklerinin en acı sahnelerine imza atarak geçip gittiler bu dünyadan.

Filmleri "mutlu son"la noktalanmadı.

Ne yaparsın ki ölümün çaresi yok.

Doğa hepimiz hakkında peşin bir idam hükmü imzalamış, daha doğmadan önce biletimizi kesmiş.

***

Kemal Sunal hakkında yazdığım bir kaç yazıda onu, Keloğlan geleneğinin modern versiyonu olarak gördüğümü belirtmiştim.

Yeşilçam'ın belki de el yordamıyla, sezgiyle bulduğu geleneksel bir şemaydı bu.

Yüzyıllar öncesinden gelen bu masalların başında, Keloğlan en çok ezilen, en çok hakaret gören, en geri zekalı gibi görünen bir zavallıdır. Ama masalın sonunda talih kuşu başına konar; ya sultanın kızıyla evlenir (ya da Kemal Sunal filmlerindeki gibi piyangodan para çıkar, mirasa konar) ve vaktiyle kendisine acı çektirmiş olan herkesten intikam alır.

Güç ve para sahiplerinin burnundan fitil fitil getirir.

İşte halkın rahatlamak için sarıldığı bu formül, Kemal Sunal filmlerinin değişmez şemasıdır.

O da filmlerinin başında zulüm görür ama sonra çevresindeki bütün güçlüleri ezer.

Bu geleneksel tavır, Kemal Sunal'ı bir film oyuncusundan çok daha önemli bir toplumsal fenomene dönüştürdü.

Onu çok arayacağız...

***

Bu iş masal dünyasında böyledir ama tarih boyunca ezilen ne yazık ki halk olmuştur.

Bunun en acı yıldönümlerinden birini 2 Temmuz'da yaşadık.

Aralarında sevgili dostlarımız Metin Altıok, Nesimi Çimen, Asım Bezirci, Muhlis Akarsu'nun da bulunduğu 37 değerli insan, kundaklanan otelde can verdiler.

Aradan yedi yıl geçmiş.

Yetmiş yıl bile geçse unutulmaması, unutturulmaması gereken bir vahşet bu.

Kimseye zararı dokunmayan; dünyaya, insana, doğaya sevecenlikle bakan, düşmanlarını bile bağışlayan bu örnek insanlar, hunharca, barbarca yok edildiler.

Devlet de seyretti, hükümet de.

Ölümlerinin yedinci yılında dostlardımızı saygıyla anıyoruz.