Bizi kim eledi?

Kolay olmamıştı çeyrek finali yakalamak. Yakalayınca da ister istemez ümitlenmiş, gerisi gelsin istemiştik. Portekiz ile 1996 yılından değil, çok daha öncelerden kalan bir hesabımız vardı. Hesap görmeye alıştırmıştı bizi ya Mustafa Denizli; Arena'ya da yine görülecek bir hesap için gittik.

Avrupa Şampiyonası'ndaki 4'üncü maçımızda Denizli, 4'üncü değişik takımı sahaya sürmüştü. Bu defa Belçika maçının iyileri Suat ve Abdullah, kulübeye çekilmişti. İki taraf da ürkerek, korkarak, birbirini tartarak oynuyordu. Biz daha çok kendi alanımızda kalıyor, Portekiz topla daha fazla oynuyor ve bize oranla biraz daha aktif gözüküyordu.

İlk yarım saat geride kalırken rakibin fazla pozisyon bulamayışı ve üstünlük kuramayışı ufak ufak bizi de ümitlendirmeye başlamıştı. Alpay'ın gördüğü lüzumsuz ve profesyonelliğe sığmayan kırmızı karta kadar.

Arif'in inanılmaz ikramı
Alpay, Portekizli Fernando Couto'nun kendisine yaptığı faulün cezasını kendisi vermeyecekti. Alpay çıktıktan sonra keyfimiz kaçtı, ümidimiz azaldı. Golü yemekte de gecikmeyince işimizin artık bittiğini düşünmeye başladık. Ama devre biterken şans bir kez daha kapımızı çaldı. Penaltı kazanmıştık. Tayfur mu, Hakan Şükür mü atacak derken topun başına Arif geldi ve ikram etti topu Portekiz kalecisi Vitor Baia'ya... Sonrası mı? Biz havlu atmayacaktık da ne yapacaktık?

Zaten ikinci yarı tek kale oyuna döndü. Portekiz oynadı biz seyrettik.

Sonunda karşılaşma bitti, Avrupa Şampiyonası'na veda ettik. Her şeye rağmen bize çeyrek finali yaşatan bu futbolculara ve teknik direktör Mustafa Denizli'ye teşekkür etmeliyiz. Büyük ümitlerle geldiğimiz Amsterdam Arena Stadı'nı terkederken ister istemez düşünüyorduk. Bizi kim elemişti? Portekiz mi yoksa?...