Canın çıksın!

İnsancıl söylem eksik bizde.

Hümanizm bu ülkeye uğramıyor artık.

Belki de bu konu üzerinde fazla durduğumu düşenebilirsiniz.

Ama bana en önemli sorunlarımızdan biri gibi geliyor.

Politika, medya, sanat ve iş dünyamızda insancıl söylem eksikliği var.

Her şey son derece sert, hatta acımasız.

Polemikler, karşısındakinin canını çıkarmak ister gibi yapılıyor. Hani yazarın elinde kalem değil de bıçak olsa rakibini yatırıp kıtır kıtır doğrayacak...

Siyasilerin birbirine seslenişinde, kökü çok derinlere inen bir nefret tonu seziliyor.

Sanatçılar arası polemiklerde de aynı tonu yakalamak mümkün.

Halk ister istemez bu atmosferden etkileniyor ve Türkiye giderek daha gergin bir ülke haline geliyor.

Sanki bu ülkenin insanları birbirine tahammül edemiyor gibi.

Dün, önümde giden otomobilin arkasında ne yazıyordu biliyor musunuz: "Canın çıksın!"

Adam üşenmemiş, bir atölyeye gidip özel olarak bunu yazdırmış.

Bu yazıdan ne gibi bir tatmin sağlıyor acaba?

Tanımadığı kişilere "Canın çıksın!" diye seslenmek, yani onların ölümünü dilediğini ilan etmek için bir insanın nasıl bir ruh hali içinde olması gerekir?

***

Oysa halk insancıl söyleme aç!

Clinton geldiği zaman deprem çadırlarında gülümsedi, insan gibi davrandı ve bir bebeği sevdi diye halkımız neredeyse bağrına basacaktı adamı.

Çünkü asık yüzlü bürokratlardan, kasılan devlet yetkililerinden bıktı herkes.

***

Siyasetin, ekonominin, toplumsal yaşamın çarkları dönüyor ve bir çok insanı öğütüyor bu dönüş sırasında.

İşte insancıl söylem bunun için gerekli.

Hümanizm, bu çarkların dönüşünü yumuşatacak bir sıvı gibidir.

Hani makinalara sürdüğümüz ve onların hareketini kolaylaştıran yağ gibi bir şey.

Hümanizm eksikliği duyulan ülkelerde, insanlar sertleşir. Giderek acımasız olurlar.

Ne yazık ki biz de bu haldeyiz.

***

Türkiye'de gerilim artıyor.

Dostlar birbirine küsüyor, meslektaşlar birbirine acı çektiriyor, politikacılar birbirlerinin kanına ekmek doğruyor.

Yazıktır!

Gelecek yıl bu gerilimi yaratanların bir kısmı, bir avuç toprak haline gelecek. Öteki yıl birazı daha gidecek, daha sonraki yıl bir bölümü daha... ve otuz yıl sonra, bugün ismi duyulan herkes "Ne söylerler, ne bir nefes verirler!" dizesine dönüşecek.

O zaman nedir bu hırs, nedir bu ego çırpınışları, nedir bu kıyamet?

Bunca zorluk, hastalık ve ölümlü olduğunu bilme trajedisi karşısında, dünyadaki konukluğumuzu birbirimiz için daha katlanılır kılma, insanlara biraz mutluluk verme çabası çok mu zor?