ocuğunuzdan böyle bir şey duyduğunuzda ne yaparsınız? Sizi bilemiyorum ama ben kızımdan bu sözleri duyduğumda dondum kaldım. Evet, bu yalın ve içten cümle her şeyi, deprem sonrasında yaşanan tüm korku ve panik ortamını bir solukta özetleyiveriyordu. Bazen yaşam acımasız olsa da, sizi yerden yere vursa da, insanların tek istediği hayatta kalmak.
Son bir buçuk ay boyunca yaşadığımız depremler hepimizi derinden etkiledi. Çocukların tepkileri ise birbirlerinden çok farklı. Kimisi gerçekten büyük korkular yaşıyor. Bazı çocuklar da korkularıyla baş etmeye çalışırken, gereken önlemleri almayı ihmal etmiyorlar. Kızım Ceren de kendince önlem almaya çalışan çocuklardan.
Aldığı önlemler çervesinde Ceren'in "Deprem çantası"nı sizlerle mutlaka paylaşmam gerekir diye düşündüm. Ceren deprem çantasına neler koyduğunu anlatırken, ona nasıl bir ifadeyle baktıysam; "Tek istediğim hayatta kalmak anne," diyerek hazırladığı deprem çantasının amacını bana anlatmaya çalışıyordu.
Ve bu konuşmaları takip eden günlerde, daha üzerimizdeki şaşkınlığı atamadan, kızım özenle kendisine deprem çantası hazırlamaya başladı. Ben biraz hayretle ve biraz da bozularak onun bu hazırlıklarını izlemekten başka bir şey yapamadım. Ceren'in büyük bir soğukkanlılıkla gerekenleri yapmaya çalışması, kendince önlemler almaya başlaması çok hoşuma gitti. Bunu ona da söyledim. Ama bir yandan da çocuğumun gayreti karşısında, içinde bulunduğum kendi ruh hâlimden dolayı biraz bozuldum.
Çantasına koyduğu ilk eşyalar da oyuncakları oldu. En sevdiği Barbi bebeğini koymuş. Ağır olmasın ve yer kaplamasın diye birkaç tane de minik oyuncaklarından atmış. Bir şişe su, iki paket bisküvi, sonra öykü kitabı koymayı da unutmamış. Bu arada eğlencelik olsun diye yarım paket mısır cipsinin ağzını paket lastiğiyle sımsıkı bağlamış ve çantaya atmış. Tabii biz daha sonra mısır cipsini açılmamış bir paketle değiştirdik.
Benim bir hazırlığımın olmadığını gören kızım, çantasındaki iki paket bisküvinin birini de benim için bulunduruyormuş. Tabii babası; "Anne için düşünülüyor da baba için neden düşünülmüyor?" diye biraz bozuldu bu işe ama çocuk içinden ne gelirse onu yapıyor. Herhalde beni koruması gerektiği gibi bir düşünce var kafasında.
İlerleyen günlerde hazırlıklar devam etti. Çantaya bir kazağını koydu, sonra hem kendisi hem benim için birer kalın çorap ilave etmeyi de ihmal etmedi. Kızımın bu tutumu beni çok etkiledi. Ve hayretle onu izlerken, hazırlıklarında beni de düşündüğü için teşekkür etmeyi unutmadım elbette.
Ders aldım
Özenle ve pek çok ayrıntıyı düşünerek hazırladığı çanta ya kendi yatağının yanında duruyor ya da bizim yatağımızın yanında. Bir ara kapının arkasına koymuştu ama şimdi yine yatağımızın yanıbaşında yerini aldı.
Kocaman, yumuşacık oyuncak bir kuzusu var, her artçı depremde onu hemen başının üstüne siper ediyor ve öncelikle bizim yanımıza koşuyor, sonra da deprem çantasının yanına.
Okulların açıldığı gün yaşadıkları depremde, Ceren'in okulunda panik ve sorun çıkmamıştı ama o günün akşamında eve gittiğimde odasının kapısına bir post-it yapıştırdığını gördüm. Üstünde de; "Deprem olduğunda çantanı unutma!" yazıyordu.
Büyük sarsıntının ardından uzmanların değerlendirmelerini okuduk, dinledik ve depremle yaşamayı öğrenmek adına pek çok bilgi aldık. Fakat bu süreçte kızım da bana yaşama tutunmak, korkuyla baş etmek ve önlemlerini almak konusunda çok şey öğretti.
