"Korkunç bir sesti"
"Çocuklar gündüz yorulmuşlardı. Hande ve Hasan banyolarını yapıp yattılar. Deprem olduğunda biz yeni yatmıştık. Korkunç bir sesle uyandım. Her taraf sallanıyordu. Doğru çocukların odasına koştum. O sırada bir beton başıma düşmüş olacak ki, bilincimi kaybetmişim. Kendime geldiğimde her yer karanlıktı. Vargücümle eşime ve çocuklarıma seslendim. Sadece eşimden yanıt aldım. O an dünya başıma yıkılmıştı. Daha sonra eşimi de kendi yanıma aldım. Kurtarma ekiplerinin sesini duyuyordum, ama kendi sesimi onlara ulaştıramıyordum. Felaketten 60 saat sonra enkazdan eşimle birlikte çıkarıldık."

"Hatıralarımı bırakamam"
Bu bölüm 'mutlu son'du Nejat bey'in hayatında. Bir de 'kötü son' vardı.

"Önce Hasanım'ın cesedini buldum. Akrabalarımızın bulunduğu köyde açılan bir mezara defnettim. Ondan bir sonra da Hande'mi çıkardılar enkazdan. Onu da aynı yere gömdüm."

Eşini tedavisinin yapılması için İstanbul'a gönderen Demir, felaket gününden bu yana enkaz başından ayrılmıyor. Tek ümidi çocuklarının bir fotoğrafını bulabilmek olan Demir, "Bu benim için çok önemli. Çocuklarımı enkazda bıraktım, ama hatıralarını aynı yerde bırakamam" diyor.